Μία φορά και έναν καιρό στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης υπήρχε ένα μοναδικό γαλα(ν)τ(ομ)ικό χωριό που οι Γαλάτες κάτοικοί του είχαν έναν μοναδικό στον κόσμο τρόπο ζωής. Στο χωριό αυτό δεν ίσχυαν οι βασικοί κανόνες λειτουργίας κάθε ανθρώπινης κοινωνίας• δεν ίσχυαν τα οικονομικά που κρατούσαν σε όλο τον κόσμο• ούτε και οι βασικές πράξεις της αριθμητικής είχαν εκεί ισχύ, ιδιαίτερα μάλιστα στην καταμέτρηση και την διαχείριση των χρημάτων• δεν ίσχυαν οι κανόνες της λογικής, που χρησιμοποιούσαν οι όπου γης κοινοί θνητοί• ούτε καν οι κανόνες της φύσης που λειτουργούσαν σε όλες τις άλλες χώρες της γης είχαν πλήρη ισχύ σ’ αυτή την ξεχωριστή επικράτεια.
Σε μας φαίνεται παράδοξο αυτό, παύει όμως να είναι, αν λάβουμε υπόψη πως οι παραμυθένιοι και παραμυθιασμένοι αυτοί χωρικοί ήταν εντελώς ανάδελφοι, δεν είχαν δηλαδή συγγένεια με κανέναν άλλο λαό της γης: το σπέρμα τους, καθώς λένε μετά λόγου γνώσεως οι πιο ψημένοι σε θέματα Ιστορίας απ’ αυτούς (οι ως εκ τούτου λεγόμενοι «καμμένοι»), ήρθε από το μακρινό διάστημα, από τον αστερισμό της Ανδρομέδας, μέσα σε ειδικές προς τούτο κάψουλες. Κάποιοι βέβαια άσχετοι άλλοι λαοί της γης, γεμάτοι ζήλεια και φθόνο για την διαστρική καταγωγή των ξεχωριστών κατοίκων του γαλαντομικού χωριού των Βαλκανίων, στέλνουν κατά καιρούς κρυφά αεροπλάνα να τους ψεκάσουν για να αλλάξουν μυαλά, τούτοι όμως δεν χαμπαρίζουν: σε πείσμα των συνωμοσιών που διαρκώς σκαρώνουν εκείνοι που τους φθονούν –δηλαδή όλοι οι άλλοι!- αυτοί μένουν πιστοί στις παραδόσεις της φυλής τους, που τις θέσπισαν λένε οι σοφοί αρχαίοι πρόγονοί τους.
Και επειδή από τους δικούς τους προγόνους πήραν τα φώτα του πολιτισμού οι άλλοι λαοί -αφήνοντας, όπως φαίνεται, εντελώς στο σκοτάδι το γαλαντομικό χωριό- οι περήφανοι και ωραίοι κάτοικοί του αποφάσισαν να τους αλλάξουν τα φώτα αποζώντας με τα λεφτά εκείνων ως διατηρητέον είδος εν ανεπαρκεία.
Ενώ όμως οι Γαλάτες μας ενεργώντας καλή τη πίστη εισέπρατταν τα χρήματα αυτά ως το αυτονόητο οφειλόμενο αντίτιμο αιώνιας ιστορικής οφειλής και ως ανταμοιβή που οι άλλοι είχαν το προνόμιο να συνυπάρχουν μαζί τους, οι κρυψίνοες χρηματοδότες τα έδιναν με την δόλια πρόθεση να τους κάνουν εξαρτημένους και με τον τρόπο αυτό να βάλουν στο χέρι τον πλούτο που έκρυβε η ευλογημένη γη του γαλαντομικού χωριού.
Με το ύπουλο αυτό σκεπτικό κάποια στιγμή οι ετερόφωτοι «περικτίονες» σήκωσαν μύτη και αρνήθηκαν να δίνουν του λοιπού τα οφειλόμενα, που τα ονόμαζαν «δανεικά και αγύριστα». Οι Γαλάτες μας αντί αποπληρωμής τούς έδωσαν την «πληρωμένη» απάντηση, πως ήταν ιστορική υποχρέωσή τους να συντηρούν τους μοναδικούς κατοίκους του γαλαντομικού χωριού, και πως αν εκείνοι επιμένουν να το θεωρούν «χρέος», το έπρατταν εκ του πονηρού και επομένως το χρέος έπρεπε να διαγραφεί ως «επονείδιστον». Οι αχρείοι δανειστές τότε αρνήθηκαν όλως αιφνιδίως να παράσχουν άλλη «δόση».
Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα στο χωριό άρχισαν να στενεύουν. Γιατί ακόμη και τα λεφτόδεντρα –τα μόνα φυτά που καλλιεργούνταν εντατικά κάποτε στο χωριό- τα νέμονταν πια αποκλειστικά οι δανειστές. Εκεί όμως που όλοι νόμιζαν πως η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο, ένας νεαρός υποψήφιος φύλαρχος γεμάτος φρέσκες ιδέες, ο Αλεξί Αριστερίξ, πρωταγωνιστής των εμπνευσμένων κινημάτων «κάνω καταλήψεις, τα σπάω / πληρώνεις!» και «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω / πληρώνεις, πληρώνεις!», βρήκε μία μεγαλοφυή στην απλότητά της λύση για την ριζική καταπολέμηση της λιτότητας• μία λύση που, περιέργως, καμιά σοφή κεφαλή δεν την είχε ως τότε σκεφθεί: να κηρύξει την φτώχια αντισυνταγματική και «με ένα νόμο, ένα άρθρο» να νομοθετήσει ως μόνη νόμιμη και αποδεκτή στο γαλαντομικό χωριό κατάσταση την απόλυτη ευμάρεια.
Η λαμπρή και πρωτότυπη ιδέα ξεσήκωσε κύματα λαϊκού ενθουσιασμού. Στις εκλογές που απαίτησε και επέβαλε ο Αριστερίξ, υποσχέθηκε στους Γαλάτες πως όχι μόνο θα υποχρεώσει τους «θεσμικούς» δανειστές να δίνουν αναντίρρητα τις νενομισμένες δόσεις τους, αλλά, προς τέρψιν των Γαλατών θα τους επιβάλλει να κάνουν και μερικές γυροβολιές υπό τους ήχους νταουλιών που θα τα βαρούν οι περήφανοι κάτοικοι του γαλαντομικού χωριού. Την ίδια άποψη με την ίδια ζέση υποστήριζε και ο εκ δεξιών αδελφοποιητός του Αριστερίξ, ο Ανέλ Εξοβελίξ, ο οποίος όμως διαφοροποιούνταν από αυτόν σε ένα καίριο σημείο: αντί του νταουλιού προέκρινε την μουσική της τρομπέτας. Με την υπόσχεσή τους αυτή –που ήταν άλλωστε τόσο λογική και δίκαιη- συντάχθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό των Γαλατών. Με όπλο την πλειοψηφία που εξασφάλισε και με ατράνταχτο επιχείρημα πως ο λαός του αποφάσισε απολύτως δημοκρατικά να τον τρέφουν οι άλλοι, ο φύλαρχος Αλεξί Αριστερίξ απαίτησε από τους ολιγωρούντες δανειστές να καταβάλουν τις συνήθεις δόσεις «εδώ και τώρα» και χωρίς να πολυρωτούν πώς ξοδεύονται, δεδομένου του ότι τέτοιου είδους έλεγχοι, πέρα από την αδιακρισία των ελεγχόντων, ήταν απαράδεκτοι για τους υπερήφανους κατοίκους του εντελώς ξεχωριστού γαλαντομικού χωριού.
Το αλληλοσυμπληρούμενο δίδυμο Αριστερίξ και Εξοβελίξ απείλησε μάλιστα τους ξεροκέφαλους δανειστές πως σε περίπτωση που δεν σεβαστούν την δημοκρατική απόφαση των Γαλατών, αυτοί θα κάνουν το χωριό τους Κούγκι και θα ανατιναχτούν μαζί του, με αποτέλεσμα να μην έχουν πια εκείνοι το προνόμιο και την τιμή να τους συντηρούν. Για να δείξουν μάλιστα πως εννοούσαν απόλυτα να υλοποιήσουν την τρομερή απειλή τους, ως εκπρόσωπό τους για να την μεταφέρει εξαπέστειλαν κατά της υπολοίπου ανθρωπότητας έναν από τους πιο σπουδαίους δασκάλους στην ερμηνεία των ιδιότυπων οικονομικών του χωριού, τον δρυίδη Γιανί Μπαρουφίξ, που ως εμφάνιση και συμπεριφορά παρέπεμπε εντόνως στην απώτερη εξωγήινη καταγωγή τους.
Ο Μπαρουφίξ αποδείχθηκε φοβερός διαπραγματευτής: σε χρόνο ρεκόρ κατόρθωσε να ξεσκεπάσει όχι μόνον όλους τους δανειστές των Γαλατών, αλλά και όσους ανά την υφήλιο παρίσταναν ως τότε τους συμμάχους του χωριού τους. Η υφήλιος βρέθηκε αιφνιδίως απομονωμένη από την επικράτεια του γαλαντομικού χωριού!
Και παρ’ όλα ταύτα! όσο και αν φαίνεται απίστευτο, οι «δανειστές», ενεργώντας πέρα από κάθε πνεύμα αυτοσυντήρησης και κάθε κανόνα δημοκρατίας και λογικής, απέρριψαν και πάλι την εύλογη απαίτηση των Γαλατών και επέμεναν ανεξηγήτως να μην τους χορηγούν πλέον την οφειλόμενη δόση. Κάποιοι αχρείοι μάλιστα από αυτούς τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι η στάση της ηγεσίας των Γαλατών μας συνιστούσε «υπερήφανη επαιτεία». Αν είναι ποτέ δυνατόν να φτάνει κανείς σε τέτοιο επίπεδο διαστροφής της πραγματικότητας!
Τότε ο σοφός γερο-Νέστορας του Αλεξί Αριστερίξ ύψωσε ως Φλάμπουρο μιαν άλλη λαμπρή ιδέα: «να τους ξεπληρώσουμε με αέρα»! Οι κακόπιστοι όμως δανειστές ούτε και αυτή την τόσο εύκολη στην εφαρμογή της, μετριοπαθή και μελετημένη πρόταση δέχτηκαν: τόσο δύσκολο τους ήταν να καταλάβουν πως είχαν να κάνουν με ένα λεβέντη λαό, ο οποίος είχε μάθει να κερδίζει και τις οικονομικές του ακόμη μάχες δια της στεντορίου ιαχής «ΑΕΡΑ»!
Ποια αποτελεσματική λύση απέμενε του λοιπού να επιλέξουν οι αγέρωχοι και ανεξάρτητοι Γαλάτες μας; Πώς θα καταπολεμούσαν την οικονομική ένδεια που τόσο απροβλέπτως προέκυψε; Οι σοφοί οικονομολόγοι που περιστοίχιζαν το νέο ταιριαστό δίδυμο της εξουσίας, πρότειναν την επιλογή ανάμεσα σε δύο λύσεις πασίγνωστες για την εξαιρετικά θετική επίδρασή τους στα οικονομικά: ή εκλογές ή δημοψήφισμα. Ποια από τις δύο εν τέλει θα επέλεγαν οι αδελφοποιητοί φύλαρχοι Αριστερίξ και Εξοβελίξ;
Την απάντηση δεν την ξέρουμε, δεδομένου του ότι αυτό το παραμύθι, που τόσο ευχάριστο ήταν στους κατοίκους του γαλαντομικού μας χωριού, αιφνιδίως τελειώνει εδώ. Άλλωστε είχε ήδη κρατήσει πολύ.
β.π., 22/03/15
Ένα αριστούργημα στο είδος του, συγχαρητήρια! Θα πάθανε σίγουρα την πλάκα τους διαβάζοντάς το στο μέγαρο...Μαρξίμου!
25 Μαρ 2015, 06:03