Σπυρίδων Π Λάμπρος

Ξεφυλλίζοντας το ταπεινό τομίδιο του Καζαμία 1871, έπεσα στο ποίημα ενός δεκαοχτάχρονου για το μέγιστο μνημείο των Αθηνών. Το στιχούργημα συνδέεται με τη σημερινή επικαιρότητα αλλά δεν επιβιώνει καλλιτεχνικά. Η γλώσσα, οι επαναλήψεις και η διαδοχή των στίχων το υποβαθμίζουν, διατηρεί όμως κάτι από την αύρα της μακρινής εκείνης εποχής. Το όνομα του φερέλπιδος ποιητή έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Σπυρίδων Π. Λάμπρος (1851-1919) αντιπροσωπεύει, κατά έναν τρόπο, την πνευματική και πολιτική ζωή της Ελλάδας τα πρώτα εκατό χρόνια του ελεύθερου βίου της.