Η Άβελ
Έχω μια φίλη με καταγωγή από το Πακιστάν. Ας την ονομάσουμε Άβελ. Η Άβελ γεννήθηκε στα προάστια της Λαχώρης και η οικογένειά της ήταν κατά παράδοση αγρότες. Η ζωή της Άβελ στη μικρή αγροτική κωμόπολη όπου βρίσκεται, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τη Λαχώρη, ήταν σκληρή, απλή και «παραδοσιακή». Ξεκίνησε να εργάζεται (όχι να δουλεύει) στα αγροκτήματα της οικογένειας σε ηλικία 8 ετών. Ναι, 8 ετών. Όταν μου είπε ότι υπήρξε «τυχερή» που ο πατέρας της την πήρε τόσο νωρίς μαζί του για πρώτη φορά στο χωράφι «ένα πρωινό της άνοιξης» ένιωσα συγκίνηση. Το δυτικό μου «μυαλό» (ας είμαι ακριβέστερος, το αφελές, διεφθαρμένο, οριενταλιστικό εγώ μου) έπλασε αυτόματα μια σειρά από φαντασιώσεις για τη ζωή της Άβελ, πριν καλά καλά εκείνη προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή της.
Το Εγώ μου λοιπόν, όχι εγώ, μου είπε τα εξής: Παιδική εργασία, συντηρητική πατριαρχική κοινωνία, σκληρή ζωή, σεξισμός, ολίγη αγνότητα του αγαθού αγρότου, μπούργκες, χιτζάμπ ή όπως τα λένε όλα αυτά τελος πάντων, ola idia einai kserw gw.
Η Άβελ, όμως, είχε μια άλλη ιστορία να πει. Ο πατέρας, αν και θρησκευόμενος μουσουλμάνος από συντηρητική οικογένεια, ποτέ δεν της επέβαλε να φορέσει μπούργκα (ή όπως τα λένε αυτά τέλος πάντων). Ούτε της έλεγε τι να κάνει, ούτε την πίεζε να μελετήσει το Κοράνι, ούτε της έλεγε ότι «πρέπει» να είναι αυτό ή «πρέπει» να σκέφτεται το άλλο, ούτε ότι οφείλει να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση της αγροτικής ζωής, ούτε τίποτε από όλα αυτά που νομίζουμε ότι συνήθως λένε οι φαινομενολογικά και εξ ορισμού «συντηρητικοί και κολλημένοι με την παράδοση» μουσουλμάνοι αδελφοί μας. Αντιθέτως, η Άβελ μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου κάθε βράδυ αφιέρωναν δύο ώρες προκειμένου να επεξεργαστούν το ιερό κείμενό τους, αξιοποιώντας πολλές και διαφορετικές ερμηνείες και παραδόσεις: Σούφι μυστικισμός, Αβικέννας, Jaani Babu, Wadali Brothers, ακόμα και Meister Eckhart είχε το μενού (σε ευχαριστώ αδελφή μου για όλα αυτά τα πολύτιμα δώρα!). Οι αναγνώσεις και οι συζητήσεις τους ήταν ζωηρές, αγαπητικές, παιχνιδιάρικες και καθόλου μουντές.
Μια ημέρα, η Άβελ μου είχε πει χαρακτηριστικά, και παραφράζω ελαφρώς: «Μαλάκα, δεν καταλαβαίνεις πόσο γελούσαμε. Ο πατέρας μου είχε έναν τρόπο να μιλάει για τα πιο κρίσιμα θεολογικά ζητήματα με τέτοια απλότητα και ζωντάνια που ήταν αδύνατον να μην ερωτευτώ το Κοράνι». Κάποια στιγμή, η Άβελ αποφάσισε ότι θέλει να γίνει νοσοκόμα, οπότε η οικογένειά της τη στήριξε και την έστειλε να σπουδάσει στο University of Lahore. Ήταν εξαιρετική στις ακαδημαϊκές της επιδόσεις και παράλληλα ζούσε μια αρκετά «δυτική» ζωή μακριά από τους συγγενείς της, με τους οποίους επικοινωνούσε τακτικά αλλά σίγουρα όχι καθημερινά.
FASTFORWARD:
Το 2018 έρχεται Ελλάδα με τον σύντροφό της γιατί νιώθει ότι, όσο και αν αγαπάει την πατρίδα της, θέλει να δοκιμάσει μια καινούργια πρόκληση. Σημειωτέον ότι εκείνη παρακίνησε τον σύντροφό της να μετοικήσουν και όχι το αντίστροφο. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Κυψέλη. Έχει μια πανέμορφη κόρη 20 μηνών.
Ο Κάιν (ή και όχι)
Ο Κάιν είναι ένας νεαρός φίλος μου που τον γνώρισα πριν από τέσσερα χρόνια. Εάν έπρεπε να τον περιγράψω σαν πολιτικός επιστήμονας, θα έπρεπε να επιστρατεύσω τον φαινομενικά αντιφατικό προσδιορισμό «υπεραναρχικός υπερπατριώτης». Γίνεται αυτό; Ναι, γίνεται!
Ο Κάιν κατάγεται από την ορεινή Αρκαδία από αγροτική οικογένεια. Έζησε ελεύθερα και βουνίσια παιδικά χρόνια. Κατά τα λεγόμενά του, ο πατέρας του πάντα τού μιλούσε για τη σημασία της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, αλλά και για το «μπουρδέλο το κράτος και τους ρουφιάνους του που δεν τους αφήνουν να κάνουν τα κουμάντα τους με τις “καλλιέργειές τους”». Όπως μου έχει πει, κάθε Κυριακή πήγαιναν εκκλησία με τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του. Στο σπίτι του υπήρχαν τα πιο κουλά βιβλία και πάντα οι συζητήσεις ήταν ανοιχτές και καβγατζίδικες.
Ο Κάιν είναι ένα φιλικό και εργατικό A-male που σέβεται τας γυναίκας, συζητάει με ηρεμία και περίσκεψη, σπάνια βρίζει, τραμπουκίζει τους τραμπούκους και πολύ συχνά, όταν κυκλοφορούμε στα Εξαρχεια, τον σταματούν για εξακρίβωση στοιχείων (shouts outs στα αδέλφια του ΑΤ Εξαρχείων στις γραφειοκρατικές υπηρεσίες, κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους). Ο Κάιν ψήφισε (γουίνκ γουίνκ) δύο φορές Χρυσή Αυγή. Τον κάνει αυτό ναζί;
Ας δούμε τις πραγματικές αντιδράσεις 30 νοικοκυρών μόλις είδαν την αποτελεσματικότητα του Ντιξάν-υπέρλευκο-λευκό σε ένα πραγματικό πείραμα… Το πείραμα Καλώ-για-καφέ-τον-Κάιν. Βρίσκομαι ήδη στο καφέ με την Άβελ και την κόρη της, η οποία θηλάζει. Σκάει Κάιν, τις βλέπει, δακρύζει (η αδερφάρα), σκουπίζει βιαστικά τα μάτια να μην τον πάρουμε χαμπάρι, κάθεται, χαμογελάει ζεστά, προτείνει το χέρι του στην Άβελ: «Κάιν, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω».
