Η ομορφιά έχει μια υπερβατική διάσταση που η εποχή μας (μέσα στo πλαίσιo μιας αγαθής προσπάθειας για «φυσική» δικαιοσύνη) προσπερνά. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά κάτι χάνεται από αυτή τη μαγική δύναμη που κίνησε χίλια καράβια, ζωγράφισε αριστουργήματα κ.λπ. Και φυσικά η ομορφιά είναι τρισδιάστατη: φως στο βλέμμα και μελωδία στη φωνή και χορός στις κινήσεις. Και γι’ αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να φυλακιστεί σε ένα εξώφυλλο, σε μια πασαρέλα, σε μια οθόνη.
Όταν ήμουν μικρό παιδί η γιαγιά μου, μια καλλονή από την Πάτρα, κατοικούσε στο Παρίσι. Πηγαίναμε και την επισκεπτόμασταν. Όλα ήταν κάπως μαγικά τότε εκεί, γιατί η γιαγιά φορούσε πάντα άρωμα και γελούσε και μου φαινόταν ότι σκορπούσε μια ζέστη μέσα μου –δεν ήξερα τότε ακόμα τι μας κάνει η ομορφιά. Μια φορά την εβδομάδα ερχόντουσαν οι φίλες της να παίξουν χαρτιά και ένα φθινοπωρινό απόγευμα με φώναξαν στο σαλόνι να τις χαιρετήσω. Και τότε ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Η Αμαλία Καραμανλή ήταν φως και κίνηση και χαμόγελο. Ήταν η ομορφιά που δεν φυλακίζεται, αλλά αφήνει ίνες λάμψης μέσα στο χρόνο. Είχε μια φωνή σαν μουσική κι επειδή ήμουν παιδί μπορούσα να εκδηλώνω τον έρωτά μου χωρίς συστολή, ενδοιασμό, φόβο. Γελούσε και με έπαιρνε στην αγκαλιά της και η ζωή απλωνόταν σαν ατέλειωτη υπόσχεση γιατί υπήρχαν στον κόσμο γυναίκες σαν κι αυτήν. Γιατί τότε ακόμα δεν ήξερα ότι γυναίκες σαν κι αυτήν δεν υπάρχουν πολλές.
Μεγάλωσα και δεν την ξαναείδα. Αλλά σήμερα συγκινούμαι που όλοι γράφουν γι’ αυτήν. Και σκέφτομαι με χαρά τη δύναμη της ομορφιάς που είναι κομψότητα, σεμνότητα, πόνος, υπομονή και αντοχή, αξιοπρέπεια. Και ένα χαμόγελο που δεν σβήνει.
