Θα μπορούσε να είναι κωμωδία. Δεν είναι. Είναι απλώς η κωμική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ότι έχει ρεύμα και απόθεμα προσωπικοτήτων για να τον εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη. Και η αδυναμία στελέχωσης του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος με «κανονικούς» υποψήφιους – από ένα κόμμα που κοντεύει να κάνει καραμέλα τη φράση: «επιστρέφουμε στην κανονικότητα»
Η πρώτη τέτοιας εμβέλειας προσωπικότητα ήταν η Μυρσίνη Λοΐζου, που επελέγη για το συμβολισμό του ονόματός της, λόγω του συνθέτη πατέρα της. Αλλά με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της, άρχισε και η φθορά της – αφού είχε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα στα κοινωνικά δίκτυα, έχοντας μάλιστα κατά καιρούς υπερασπιστεί τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη, ενώ επέχαιρε και για τον τραυματισμό από βόμβα του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν είχε επισκεφτεί τον κ. Παπαδήμο το μακρύ διάστημα της ανάρρωσής του, πρόλαβε και εκτέθηκε βγάζοντας προκλητικά μια πολύ ωραία σέλφι με την κ. Λοΐζου, ώσπου μαθεύτηκε ότι η συγκεκριμένη είχε καταδικαστεί επειδή δεν είχε δηλώσει το θάνατο της μητέρας της για να λαμβάνει παράνομα τη σύνταξή της – την οποία, ακόμα, δεν έχει επιστρέψει ούτε έχει δρομολογήσει την τμηματική επιστροφή της. Η συμβολική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικώς του Αλέξη Τσίπρα από αυτό το περιστατικό ήταν το λιγότερο. Η ζημιά που έκανε η υπόθεση Λοΐζου θα αποτιμηθεί προσεχώς: η αδιαφορία του κ. Τσίπρα για τις συνέπειες μιας προβληματικής υποψηφιότητας τον έδειξε αλαζόνα στη βάση του κόμματός του, εκεί όπου ακόμα υπάρχει πίστη στον ηθικό πυρήνα της αριστερής ιδεολογίας. Οι ηθικοί αριστεροί στο εξής οφείλουν να αναμετρηθούν με τον εξουσιαστικό κυνισμό της ηγεσίας τους, που καλόμαθε στην εξουσία.
Η δεύτερη μεγάλης εμβέλειας επιτυχία επετεύχθη με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του «γαύρου», τουτέστιν οπαδού και παράγοντα του Ολυμπιακού, Πέτρου Κόκκαλη, υιού του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη. Ο υποψήφιος στο παρελθόν έχει διακριθεί για την μποέμικη ζωή του, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να τον «πουλήσει» ως εγγονό του γιατρού του βουνού και ως οικολογίζοντα που έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε ακτιβιστή της αριστερής οικολογίας. Το ωραιότερο όμως είναι ότι τη στιγμή της υποψηφιότητας Κόκκαλη, ο ΣΥΡΙΖΑ εντείνει την καμπάνια του κατά της διαπλοκής – την οποία, προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πολεμήσει διά της ομοιοπαθητικής. Η επιλογή αυτή έχει ένα οξύμωρο. Ο Κόκκαλης, από τη δεκαετία του 1980, είναι κάτι σαν εθνικός επιχειρηματίας. Συχνά η επιχειρηματική δράση του συνυφαινόταν με δουλειές του Δημοσίου και προμήθειες, δραστηριότητα που κατά το παρελθόν τον είχε θέσει πολλές φορές και με μεγάλη σφοδρότητα στο στόχαστρο της Αριστεράς, ως διαπλεκόμενο. Το όνομα Κόκκαλης δεν είναι απλώς περίπτωση επιχειρηματία που κάποια στιγμή τα συμφέροντά του συναντούν τις επιδιώξεις μιας πολιτικής εξουσίας. Κάθε άλλο. Ο Κόκκαλης έχει αναφερθεί από την Αυγή, το Αντί, την Ελευθεροτυπία, εσχάτως και από άλλα ΜΜΕ που θεωρούνται ότι εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως η επιτομή του διαπλεκόμενου επιχειρηματία. Τα ΜΜΕ της (πλην ΚΚΕ) Αριστεράς είχαν υιοθετήσει αυτό τον χαρακτηρισμό για τον Κόκκαλη από πολύ νωρίς. Από το 1986 αναδείκνυαν τη σχέση των επιχειρηματικών συμφερόντων Κόκκαλη με τότε στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Τόμπρας, Λούβαρης, Χρυσικόπουλος) που εργάζονταν ως στενοί συνεργάτες του. Στα γεγονότα που ακολούθησαν το 1989, ο επιχειρηματίας ταυτίστηκε με μια υπερεξουσία βαθύτατα επιδραστική στις εξελίξεις της πολιτικής και τις αποφάσεις της. Το γεγονός ότι σήμερα τα επιχειρηματικά συμφέροντα Κόκκαλη δεν σχετίζονται με τα ΜΜΕ δεν αιτιολογεί όσους επιχειρούνν να δείξουν ότι πλέον ο Κόκκαλης δεν είναι διαπλεκόμενος. Βάστα με να σε βαστώ, λέει η παροιμία – άλλωστε, σήμερα, άλλα πραγματα χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Τύπο και τα ΜΜΕ έχει φροντίσει, διά των επιχειρηματικών συμφερόντων που τον στηρίζουν, να τα έχει στο πλάι του (με ελάχιστες εξαιρέσεις, που συχνά κάνουν τον πρωθυπουργό και στελέχη του να εκφράζουν δυσαρέσκεια).
Η τρίτη μεγάλης εμβέλειας επιλογή ήταν αυτή του πολιτισμού. Τι επελέγη για να συμβολίσει την πολιτιστική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ; Μια τραγουδίστρια η οποία έχει διακριθεί σε ριάλιτι και σήμερα διαπρέπει στη νύχτα. Που σημαίνει ότι ούτε το θέαμα ούτε η κουλτούρα είναι προνομιακό πεδίο της Αριστεράς, όπως υποτίθεται ότι πιστεύαμε – ή αν αυτό συνέβαινε στο παρελθόν, χρειάστηκε μια τετραετής περίοδος αριστερής διακυβέρνησης για να αλλάξουν οι συμβολισμοί. Δεν το λες και επιτυχία.
Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς πολλά ψάχνοντας τους συμβολισμούς των ονομάτων στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο είναι ότι, από το σύνολο των υποψηφιοτήτων, καταγράφεται η αδυναμία του κόμματος να κατανοήσει τι ακριβώς είναι η Ευρώπη. Βάσει των υποψηφιοτήτων που προκρίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται κόμμα ενός εγκλεισμικού μικρόκοσμου, μιας απροσάρμοστης επαρχίας που ούτε να επηρεάσει τις εξελίξεις μπορεί ούτε και να τις κατανοήσει. Μια περιθωριακή δύναμη σε συσκευασία μεγάλου κόμματος. Είναι προφανές ότι στις επόμενες εκλογές η παρεξήγηση θα αποκατασταθεί – ή έστω θα αρχίσει να αποκαθίσταται. Το πείραμα απέτυχε.
