web only

Πέτρα στην πέτρα των συμβόλων και των αξιών τους δεν αφήσανε τελικά. Διότι στην πραγματικότητα, δεν είχαν ποτέ τους καμιά αξία. Μόνο σύμβολα με τα οποία ντύνανε την προπαγάνδα τους. Τώρα πέφτουν κι αυτά ένα-ένα, μέχρις ότου μείνουν εντελώς γυμνοί, αγκαλιά με την εξουσία. Τι θα την κάνουν, όμως, να μας λέγανε τουλάχιστον. Για να μάθουμε επιτέλους γιατί κάνανε τόσο σαματά όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Καταλάβετέ το, πια, καλοί μου άνθρωποι, στην κυβέρνηση, είναι τόσο μα τόσο απλό να αποφύγετε την καταστροφή: απλώς αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της. Αφήστε την να τερματίσει εκείνη, όχι εσείς, την υπόθεση των Οκτώ.

Μα τώρα τι συζητάμε; Είναι δυνατόν; Τι, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και αναρωτιόμαστε αν συμβαίνει κάτι περίεργο στην Τουρκία, και έχουμε ανάγκη τα έγγραφα της δικογραφίας για να πεισθούμε; Πιστεύει κανείς μας ότι δεν υπάρχει πιθανότητα, μικρή ή μεγάλη -που εγώ μάλιστα τη θεωρώ βεβαιότητα- ότι αυτοί οι άνθρωποι, αν τους στείλουμε πίσω, θα βασανιστούν; Ο εισαγγελέας Χαράλαμπος Βουρλιώτης, πολύ απλά, συνοψίζει το νόημα της δίκης των οκτώ τούρκων αξιωματικών, που αυτές τις μέρες συζητείται η πιθανότητα έκδοσής ή μη έκδοσής τους στο καθεστώς του Ερντογάν.

Βράδυ Δευτέρας, η πιο κρύα νύχτα του χειμώνα στην Αθήνα. Στο κέντρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων ο υπάλληλος βάρδιας μαθαίνει ότι ο αντικαταστάτης του δεν θα έρθει. Αποφασίζει να κλειδώσει το κέντρο και να αφήσει τους άστεγους στο δρόμο. Τι συμβαίνει στο μυαλό του;

Αν υπάρχει κάτι που ενώνει τους Έλληνες στον πολιτικό στίβο, αυτό είναι το μίσος για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο Σόιμπλε είναι το αντιπαράδειγμα του Γιάννη Αντενοκούνμπο. Τον αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες, διαπαραταξιακά, χωρίς τις συνήθεις ενδημικές διαφωνίες τους, όπως λατρεύουν ομόψυχα τον μεγάλο μπασκετμπολίστα.

Οι αποφάσεις των δικαστηρίων μας γράφουν πάνω-πάνω: «Στο όνομα του Ελληνικού Λαού». Στην καθημερινότητα των δικαστών και των δικηγόρων, που είναι κι αυτοί άνθρωποι που κάνουν μια δουλειά , τα λόγια αυτά καταντούν κατά κανόνα μια τυπική διατύπωση, μια φόρμουλα που από την πολλή χρήση είναι σχεδόν κενή περιεχόμενου, κάτι σα χαρτόσημο ή σφραγίδα. Καμιά φορά όμως, σπάνια, σπανιότατα, τα λόγια αυτά παίρνουν ειδική σημασία. Όπως, ας πούμε, ετούτη τη βδομάδα, που έλαχε ο κλήρος σε κάποιους δικαστές, ελληνίδες και έλληνες πολίτες, ανθρώπους σαν κι εμάς, να πρέπει να αποφασίσουν για το θέμα της έκδοσης των οκτώ αξιωματικών ικετών στην Τουρκία .

Οι δικαστές δεν θα χρειαστεί να κρίνουν αν οι άνθρωποι των οποίων το καθεστώς Ερντογάν ζητά την έκδοση διέπραξαν κάποιο αδίκημα, αν ενήργησαν με τη βούλησή τους, αν είναι θύματα μιας τραγικής περίστασης, αν κάποιοι τους έμπλεξαν, άθελά τους. Γιατί για να φτάσουν να τα κρίνουν αυτά, οι δικαστές θα πρέπει πρώτα, σύμφωνα με το νόμο, να έχουν απαντήσει σε κάτι άλλο. Κι αν η απάντηση σε αυτό το άλλο είναι αρνητική, το ζήτημα των πειστηρίων της ενοχής δεν θα εξεταστεί καν. Ετούτο θα είναι το πρώτο, το καίριο ερώτημά τους: στη χώρα που ζητά την έκδοσή των Οκτώ θα γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, και πάνω από όλα το ιερό σε μια δημοκρατία δικαίωμα του κατηγορούμενου στη δίκαιη δίκη; Που πάει να πει, θα έχουν οι νεαροί αξιωματικοί δικηγόρους ανεξάρτητους κι ευσυνείδητους; Θα επικοινωνούν ελεύθερα μαζί τους; Οι δικαστές που θα τους κρίνουν θα έχουν την προστασία της πολιτείας για να λειτουργήσει η συνείδησή τους ελεύθερα; Και βέβαια θα εξεταστούν και κάποια ακόμη σχετικά, που τα θεωρούμε στις δημοκρατίες αυτονόητα. Αλλά δυστυχώς σε χώρες με αυταρχικές εκτροπές δεν είναι: μέχρι τη δίκη τους, θα αφήνουν τους κατηγορουμένους να κοιμούνται, να τρώνε, να έχουν ιατρική περίθαλψη; Και πάνω από όλα: θα τους υποβάλουν σε βασανιστήρια, ψυχικά και σωματικά;
Την απάντηση σε αυτά, στο πρώτο, το κύριο ερώτημα, την έχουν ήδη δώσει οι πιο έγκυροι φορείς, με πρώτο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, και έπειτα τη Διεθνή Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Ένωση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως και την έχουν βεβαιώσει δεκάδες έγκυροι δημοσιογράφοι του διεθνούς Τύπου, που έχουν ερευνήσει τα θέματα αυτά επί τόπου. Όλοι τους βεβαιώνουν ότι τους τελευταίους μήνες οι συλλήψεις στην Τουρκία είναι δεκάδες χιλιάδες, χωρίς εντάλματα φυσικά, ότι υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις βασανιστηρίων, και άλλες τόσες εξαφανίσεων και ανεξήγητων θανάτων. Και φυσικά η «δίκαιη δίκη» μόνο ως μακάβριο ανέκδοτο μπορεί να συζητηθεί.
Από τους αριθμούς που περιέχουν οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών κρατώ εδώ μονάχα έναν, όχι τον πιο αιματηρό: η μεγαλύτερη νομική ένωση της Ευρώπης, η Ένωση Νομικών και Δικηγορικών Συλλόγων, μας λέει ότι 3.000 (ναι, τρεις χιλιάδες!) δικαστές έχουν συλληφθεί ή εκτοπιστεί τους τελευταίους μήνες στην Τουρκία. Ο λόγος είναι προφανής: το καθεστώς κρίνει ότι οι συνειδήσεις τους δεν είναι αρκετά εύκαμπτες, ότι δε θα βγάζουν τις αποφάσεις της αρεσκείας του.
Και κρατώ κι ένα μονάχα γεγονός, από τα όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη χώρα: ο Ερντογάν αποφάσισε ότι θα επαναφέρει την θανατική ποινή, με νόμο. Το λέει από το καλοκαίρι, αλλά το επανέλαβε, με μεγάλη σιγουριά, τον Δεκέμβριο, σε χιλιάδες οπαδούς του που ούρλιαζαν: «Στη Βουλή δε θέλουμε σκυλιά, θέλουμε θανατική ποινή!». Ο Ερντογάν τους διαβεβαίωσε ότι το αίτημά τους θα ικανοποιηθεί, μάλιστα η θανατική ποινή θα ισχύσει και για τους πραξικοπηματίες. Η απόπειρα πραξικοπήματος βέβαια έγινε—όπως και αν έγινε τελικά—τον Ιούλιο [2016]. Έτσι, εφαρμόζοντας τη θανατική ποινή για όσους θεωρεί ο Ερντογάν «πραξικοπηματίες», θα εφαρμόσει ένα νόμο με αναδρομική ισχύ, πράγμα που το απαγορεύει ρητά και απόλυτα η Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Ερντογάν. Την αναδρομική εφαρμογή νόμου την απαγορεύει επίσης το άρθρο 38 του Συντάγματος της Τουρκίας. Αλλά ούτε αυτό τον πειράζει τον Ερντογάν, αφού το Σύνταγμα θα το αλλάξει, είπε, την άνοιξη, και θα το κάνει της αρεσκείας του.
Αν οι ελληνίδες και έλληνες δικαστές αποφασίσουν να εκδώσουν τους Οκτώ στην Τουρκία, και αν οι νέοι αυτοί άνδρες δεν λυντσαριστούν μέχρι θανάτου από «εξαγριωμένους πολίτες» φτάνοντας στο αεροδρόμιο, κι αν δεν πεθάνουν από τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των ανακρίσεων, κι αν δεν καταλήξουν από τη μυστηριώδη νόσο που έχει ώς τώρα δηλωμένα σκοτώσει, αιφνιδίως, στα κελιά τους, είκοσι δύο ανθρώπους, τότε θα πάνε στα δικαστήρια και θα δικαστούν. Και φυσικά θα καταδικαστούν. Για προδοσία.
Πού το ξέρω; Μα δεν είναι μυστικό: το είπε ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, σχολιάζοντας δημόσια το θέμα της έκδοσης των Οκτώ, όπου ζήτησε από την Ελλάδα, επί λέξει, να εκδοθούν οι «προδότες». Με άλλα λόγια, την απόφασή του για τους Οκτώ που τόλμησαν να προσφύγουν στη χώρα μας για να βρουν το δίκιο τους, το καθεστώς Ερντογάν την έχει ήδη βγάλει. Σιγά μη φέρουν αντίρρηση οι δικαστές, αυτοί που δέχονται να δικάζουν ενώ 3.000 συνάδελφοί τους είναι χωρίς αιτιολογία σε φυλακές και σε στρατόπεδα.
Έτσι λοιπόν: αν οι οκτώ αξιωματικοί έχουν επιζήσει ώς την άνοιξη, τότε που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι, όταν θα ψηφίσει ο Ερντογάν το νέο του Σύνταγμα και θα επαναφέρει, με δόξες και τιμές, τη θανατική ποινή, οι προδότες θα τιμωρηθούν όπως το θέλει εκείνος. Θα εκτελεστούν.
Αυτά τα λίγα είναι καλό να τα θυμούνται οι δικαστές μας, οι συμπολίτες μας, που θα κρίνουν αυτή τη βδομάδα το ζήτημα της έκδοσης των Οκτώ. Και να θυμούνται και κάτι ακόμη: ότι στην χώρα μας η θανατική ποινή καταργήθηκε με νόμο το 1993, που έγινε μέρος του Συντάγματος το 2001. Άρα κανείς δεν έχει το δικαίωμα στην Ελλάδα του 2016 να στέλνει ανθρώπους στο θάνατο. Καμία νόμιμη εξουσία. Καμία εξουσία, δηλαδή, που πηγάζει από τον Λαό.
Κι έτσι, πριν βάλουν την υπογραφή τους στην όποια απόφαση καταλήξουν για την έκδοση των Οκτώ, ας ξανακοιτάξουν οι δικαστές μας εκείνα τα τυπικά λόγια,πάνω-πάνω στη σελίδα της απόφασης: «Στο όνομα του Ελληνικού Λαού».

*To κείμενο δημοσιεύθηκε στο facebook, στην προσωπική σελίδα του συγγραφέα του. Αναδημοσιεύεται εδώ με την άδειά του.

Διωχθέντες από τη χούντα έλληνες πολίτες κατά της έκδοσης των τούρκων αξιωματικών.

Η απόκλιση από ό,τι η κοινωνία θεωρεί κανονικό ήταν ένας συνήθης τρόπος προσέγγισης των ανθρωπίνων από τον Κωστή Παπαγιώργη (1947-2004). Στο απόσπασμα μιας συζήτησης με τον εαυτό του, που ο Γιώργος Ζεβελάκης ανθολογεί από το μακρινό, πλέον, 1990, ο συγγραφέας καταπιάνεται με τον αυτοσαρκασμό ή και τον αυτοεξευτελισμό του ανθρώπου, μακριά από τη σοβαροφάνεια και το «μέτρο» (συχνά προερχόμενο από τη μετριότητα).  

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο διηγηματογράφος-συγγραφέας Χριστόφορος Μηλιώνης. Πολυγραφότατος, με αφηγηματικό λόγο που συνδυάζει στοιχεία της παραδοσιακής και νεωτερικής γραφής, ενώ θεματολογικά κινείται σταθερά γύρω από τον ίδιο άξονα, αποτέλεσμα δημιουργικού συγκερασμού βιωματικών και αυτοβιογραφικών στοιχείων του συγγραφέα με στοιχεία του πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού του.

Ο ισχυρισμός ότι ο Σπαλιάρας έχει συνευρεθεί ερωτικώς με 4.000 γυναίκες δεν είναι ποινικά κολάσιμος. Αν ποτέ δικαστεί για το καθ’ υπόθεση ψεύδος του, θα αθωωθεί. Αν κάποιοι εκ της αθωώσεως αυτής συνάγουν ότι όντως κοιμήθηκε με αυτό το πλήθος των γυναικών δεν είναι πρόβλημα της δικαιοσύνης.