Το βασικό κείμενο του αφιερώματος στον Συκουτρή (και στο Βερονάλ) υπογράφει ο Πέτρος Μάρκαρης. Γράφει, μεταξύ άλλων:
[...] Το τρίτο κουτί, πιο στενό και πιο στεγανά κλεισμένο, είναι το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Ο Συκουτρής, όχι μόνο δεν μπορεί να αναπνεύσει ή να κινηθεί στο τρίτο κουτί, αλλά δέχεται και την επίθεση των κοριών. Μπορεί η ψυχή του Συκουτρή να ήταν χαοτική, ήξερε όμως να παλεύει με όπλο τους Αρχαίους, ήξερε να αντιστέκεται με όπλο το έργο του. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ένα ποίημα του Μπρεχτ αποτελεί ίσως το πιο εύστοχο σχόλιο για την κατάσταση που βιώνει ο Συκουτρής στο ΕΚΠΑ:
Πάλεψα με τους καρχαρίες
Και νίκησα τους τίγρεις.
Μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί.
Τον Συκουτρή τον τρώνε οι κοριοί, αλλά δεν είναι ο μόνος. Ενας άλλος επιστήμων της διασποράς, ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Κωνσταντινουπολίτης αυτός, έδωσε στα μέσα του 19ου αιώνα την ίδια μάχη εναντίον των κοριών, στο ίδιο πανεπιστήμιο, αλλά εκείνος κατόρθωσε, τουλάχιστον, να επιβληθεί.
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος περιγράφει με μια «ανελέητη» θα έλεγα ακρίβεια την επιρροή που ασκεί το εκάστοτε κέλυφος πάνω στη χαοτική ψυχή του Συκουτρή.
Η σχέση –αν όχι εξάρτηση– του Συκουτρή με τον γραπτό λόγο, στην οποία στέκεται εκτεταμένα ο Θεοδωρόπουλος, σχετίζεται με την προσπάθειά του να βάλει μια τάξη και να βρει έναν ασφαλή τρόπο επικοινωνίας με τον περίγυρό του και τον έξω κόσμο.
Ασφαλώς, δεν έλειψαν από τον Συκουτρή οι προσωπικές φιλίες. Η μακρά φιλία του με τον Άγγελο Σικελιανό και η σχέση του με τον Κωστή Παλαμά το επιβεβαιώνουν, για να περιοριστεί κανείς σε δυο παραδείγματα. Οι περισσότερες φιλίες του ήταν, ωστόσο, φιλίες εξ αποστάσεως, φιλίες διά του γραπτού λόγου.
Είναι τόσο στενή η σχέση φιλίας και γραπτού λόγου, ώστε θα μπορούσε να διακινδυνεύσει κανείς την υπερβολή και να υποστηρίξει ότι ο προφορικός λόγος υπήρχε στον Συκουτρή μόνο για τα μαθήματα και τις διαλέξεις του. Δεν υπήρχε, όμως, ή υπήρχε κατ’εξαίρεση, ως μέσο δημιουργίας και συντήρησης διαπροσωπικών σχέσεων. Ακόμα και οι σχέσεις με τις μαθήτριές του αναπτύσσονται και συντηρούνται με την αλληλογραφία. Οι λίγες περιπτώσεις που προσεγγίζει τις μαθήτριές του διά του προφορικού λόγου, ή σπανιότερα διά της αφής, καταλήγουν σε παταγώδη αποτυχία. [...]
Το αφιέρωμα συμπληρώνει η εισαγωγή στο έργο και στη διαδρομή του Συκουτρή από την Ειρήνη Παπαδοπούλου.
Στο τεύχος δημοσιεύεται φωτοαντιγραφικά η πρώτη σελίδα εκτενούς συνέντευξης του Συκουτρή στον Τίμο Μαλάνο, λίγο καιρό πριν πεθάνει. Για τους μελετητές και τους περίεργους, το πλήρες κείμενο της συνέντευξης θα δημοσιευθεί σε λίγες μέρες στον ιστότοπό μας.
