Γιώργος Ξένος

Διάβασα πρόσφατα ότι  οι  προπαγανδιστές μάς βλέπουν σαν παγόβουνο που έχει ρωγμές. Και ότι σε κάθε ρωγμή τοποθετούν σφήνες που τις χτυπούν συνεχώς ώστε οι ρωγμές να μεγαλώνουν. Έτσι η τρέχουσα καθημερινότητα γίνεται ζητήματα και  τα ζητήματα γίνονται προβλήματα και τα προβλήματα  προκαλούν αστάθεια στους αντιπάλους, είτε αυτοί είναι κόμματα είτε είναι κυβερνήσεις είτε χώρες. 

Δεν υπάρχει καλύτερη συνηγορία υπέρ των αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων, από την τραγελαφική ρύθμιση για την ψήφο των αποδήμων. Η προσπάθεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας να τύχει της ευρύτερης δυνατής αποδοχής το σχετικό νομοσχέδιο και η κατ’ ανάγκην αποδοχή αξιώσεων ένθεν κακείθεν οδήγησε σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο, βαρύ και δύσχρηστο σύστημα, που αποθαρρύνει τους απόδημους και, έτσι, δυσχεραίνοντας τη συμμετοχή τους, κατέληξε σε πολύ μικρή συμμετοχή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, τόσο μικρή, ώστε το όλο μέτρο να θεωρείται πλήρως αποτυχημένο.

Υπάρχουν σταθερές στην πολιτική μας έναντι της Τουρκίας.

Θα επαναλάβει το ΠΑΣΟΚ το σφάλμα της ΔΗΜΑΡ;

«Ο Βασιλεύς […] άρχει των ενόπλων δυνάμεων».

Άρθρο 32 εδ. α΄ του Συντάγματος του 1952 

Ώς το κίνημα του Μαρτίου 1935, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, βενιζελικοί και βασιλόφρονες,  είτε συνυπήρχαν στο σώμα των αξιωματικών είτε εναλλάσσονταν. Το κίνημα αυτό οδήγησε στην  πλήρη εκκαθάριση τους στρατεύματος από κάθε βενιζελικό  στοιχείο και την απόλυτη επικράτηση, από πάνω μέχρι κάτω,  των βασιλοφρόνων. Αυτοί οδήγησαν το στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας. Ήταν η πρώτη τους επιτυχία.

Η Νέα Δημοκρατία, που φέρεται σταθερά  ως πρώτο κόμμα,  έχει προ πολλού διακηρύξει ότι στόχος της είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης και ότι αν αυτό δεν επιτευχθεί στις πρώτες –με αναλογική– εκλογές, η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί αναγκαστικά  σε νέες εκλογές, οι οποίες εικάζεται ότι, λόγω του ενισχυμένου εκλογικού συστήματος,  θα της επιτρέψουν να σχηματίσει τότε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Πριν λήξει το 2022, ακούσαμε δύο τούρκους υπουργούς, Εξωτερικών και Άμυνας, να δηλώνουν ότι το casus belli δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αλλά και δυτικά και νότια της Κρήτης, γενικώς στα «νησιά». 

Πρόκειται φυσικά για μια υπόθεση, μια εικασία. Όπως υπόθεση είναι και οι σκέψεις για παρέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές εις βάρος της Χίλαρι Κλίντον ή στο  Brexit.

Κάθε πολιτική, κάθε κίνημα και εν γένει κάθε προσωπικότητα, που εκ φύσεως έχει αρχή, μέση και τέλος, δημιουργεί συμπάθειες και αντιπάθειες, φιλίες και αντιπαλότητες, συμμαχίες και έχθρες. Το αν ο απέναντι είναι εχθρός ή φίλος αποτιμάται με δεδομένα που διαφοροποιούνται κατά την εξέλιξη των πραγμάτων.

Κάτι που εξηγεί την ανοχή και την κατανόηση της Αριστεράς προς τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και δεν αναφέρομαι  στη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αλλά στην κομμουνιστική, στη ριζοσπαστική Αριστερά, εκείνη της Ανατροπής  και όσους  την ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα)  είναι και το γεγονός που επισημαίνεται από πολλούς, ότι δηλαδή η ρωσική πολεμική επέμβαση σημαίνει –προς το παρόν– και το τέλος της παγκοσμιοποίησης.