web only

Εξαγγέλλοντας ο κ. Κατρίνης δημόσια ότι οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης σε λίγο «ίσως δεν θα μπορούν να πάνε ούτε στο Σούπερ Μάρκετ –επειδή προφανώς θα τους κυνηγάει ο "λαός" για την εισαγόμενη ακρίβεια– επανέλαβε ακριβώς τα όσα είχε εξαγγείλει παλαιότερα ο κ. Τσίπρας στην πιο σκοτεινή ώρα.

Πώς λειτουργεί το παλαιό κόμμα της μεταπολίτευσης, πώς αντιδρά στα καθημερινά, αλλά και στα προγραμματικά;

Η μετά το 1981 αλληλογραφία του Μάκη και της Αλεξάνδρας δείχνει ότι οι ελπίδες για δουλειά του Μάκη στη στεριά διαψεύστηκαν, παρά τις χαμηλές προσδοκίες τους σε σχέση με το εισόδημα. Έμεινε τέσσερα χρόνια στη στεριά αλλά χρειάστηκε να ξαναμπαρκάρει, σε κρουαζιερόπλοιο αυτή τη φορά, με μεγαλύτερες απαιτήσεις, ενώ τα πράγματα για το επάγγελμα των ασυρματιστών έγιναν δυσκολότερα, καθώς χρειάστηκε ν’ ανταποκριθούν σε νέες τεχνολογίες μαθαίνοντάς τες πάνω στη δουλειά. Έτσι αυτοί οι δύο άνθρωποι αναγκάστηκαν να ικανοποιούν την μεγάλη λαχτάρα τους για κοντινή επαφή με το ασθενές υποκατάστατο των τηλεφωνημάτων και των γραμμάτων.  

Ξυπνώ νωρίς, έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν θα έχανα την ομιλία Ανδρουλάκη η οποία θα εκφωνούνταν από το βήμα εάν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος είχε δικαίωμα να αγορεύσει. Και εκεί εντοπίζεται η πρώτη αδυναμία του.

Αφορμή για όσα διαβάσετε αποτέλεσε η αυτάρεσκη αυτοαναφορά του πρώην πρωθυπουργού ότι αυτός είναι «αυτοδημιούργητος». Πιστεύω πως πρόκειται για έναν όρο τόσο εγωιστικό όσο και κενό σημασίας, μια και περιγράφει κάποιον που απλά δεν υπάρχει. Και φυσικά μόνο στη μεταφορική διάσταση, επειδή κυριολεκτικά αυτοδημιούργητος δεν είναι ούτε ο Τζήζας, σε βαθμό που οι δύο «πηγές» για τη δική Του δημιουργία να διαφωνούν. Αλλά στο θέμα μας.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΤΙΝΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

Έχετε ακόμη τον χρόνο να διαβάζετε επιστολές;

Ελπίζω πως ναι. Οι επιστολές είναι σαν να διαγράφουν μια κυκλική πορεία στη ζωή: πρώτα τις αγαπάμε, μετά τις ξεχνάμε και ύστερα τις χάνουμε, νομίζω όμως ξαναγυρίζουμε πάντα σ’ αυτές.

Στέφαν Τσβάιχ, 14 Σεπτεμβρίου 1912

Τράβηξα απ’ το σωρό της μικρότερης επιστολογραφίας ένα γράμμα. Ένιωθα σαν εκείνον που βρήκε το μπουκάλι με το τζίνι στο παιδικό παραμύθι. Μέσα από το μπουκάλι - γράμμα βγήκαν ένα όνομα «Γιάννης», ένας τόπος «Μουρμάνσκ», μια ημερομηνία «22 Αυγούστου 1982», μία προσφώνηση «Αγάπη μου», μια υπογραφή «Μάκης».

Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, γνωρίζω χοντρικά την υπόθεση. Ένας αδελφός οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα τη φεράρι του, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και σκοτώθηκε. Η διατύπωση «έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του» είναι το κλειδί για την κατανόηση του συγκεκριμένου γεγονότος, αλλά και, ευρύτερα, την κατανόηση της ανθρώπινης δράσης.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Να καθιερώσουμε ένα πλαίσιο εκδηλώσεων, πρωτοβουλιών και παρεμβάσεων για την Εθνική Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα της Τρομοκρατίας, την τρίτη Κυριακή κάθε Ιανουαρίου.