Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Τελικά, μετά και τα αποτελέσματα των Ευρωπαϊκών Εκλογών, έχουν όλοι αρχίσει να συνειδητοποιούν πως η Χρυσή Αυγή έχει έρθει για τα καλά στη ζωή μας, είναι κομμάτι πια όχι μόνο της αντίδρασης μας, αλλά και της εκλογικής μας συμπεριφοράς, και σιγά- σιγά και της πολιτικής μας κουλτούρας. Όλες οι προσεγγίσεις περί παραπλανημένων, ανενημέρωτων και εξαπατημένων ψηφοφόρων έχουν αρχίσει σιγά- σιγά να ξεθωριάζουν μπροστά στο βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που επέλεξαν να ψηφίσουν ένα μόρφωμα που η πολιτεία χαρακτηρίζει εγκληματική οργάνωση, ο αρχηγός και η μισή του κοινοβουλευτική ομάδα βρίσκονται προφυλακισμένοι και οι υπόλοιποι κατηγορούνται για βαρύτατα αδικήματα. Η νομική και μόνο αντιμετώπιση του θέματος αποδεικνύει πως δεν είναι ικανή να πείσει το 10% των ψηφοφόρων που στηρίζει πλέον τη Χρυσή Αυγή. Ποια όμως μπορεί να είναι αυτή η άλλη, η πολιτική όπως συνηθίζουμε να λέμε, αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής;

Το Κόμμα του Ολυμπιακού, στην περίπτωση του Δήμου Πειραιά, δεν μοιράστηκε ανάμεσα σε διαφόρους υποψηφίους που διακήρυτταν τα ολυμπιακά τους αισθήματα, και κατέβηκε ενωμένο για να διεκδικήσει το Δήμο. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, το πολιτικό σύστημα νιώθει αμήχανο. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει τη στιγμή που ο Ολυμπιακός τώρα, ο ΠΑΟΚ αύριο, χρησιμοποιεί την πιο παραδοσιακή δομή παραγωγής πολιτικής στην Ελλάδα, την πελατειακή.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε μία μοναδική ευκαιρία, να δείξει το όραμα και το σχέδιο ενός έλληνα πολιτικού αρχηγού για μία άλλη Ευρώπη και για τη χώρα του μέσα από την Ευρώπη. Αντ’ αυτού, έδωσε την κλασική εικόνα του φτωχού συγγενή που περιμένει να αλλάξουν τα πράγματα, πότε με φωνές και πότε με παρακάλια.

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια. Ήταν 5 Μαΐου 2010 όταν τρεις συνάνθρωποί μας, τρεις υπάλληλοι της τράπεζας Marfin, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, έχασαν τη ζωή τους.

Ο Ιμμάνουελ Καντ έχει δώσει ίσως τον πιο περιεκτικό και σύντομο ορισμό στον Διαφωτισμό τονίζοντας πως  είναι «η χειραφέτηση της ανθρώπινης συνείδησης  από το ανώριμο καθεστώς της άγνοιας». Ο ορισμός του Καντ έχει τέσσερις λέξεις κλειδιά: χειραφέτηση, συνείδηση, ανώριμο, άγνοια. Η ανωριμότητα και η άγνοια είναι τα δύο χαρακτηριστικά του ανθρώπου πριν από τον Διαφωτισμό. Δογματικές αντιλήψεις,  προλήψεις, απουσία αιτιολογίας, χειραγώγηση συνειδήσεων, έλλειψη αμφισβήτησης και επικράτηση της παράδοσης και της πίστης, έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς την εποχή της προ-νεωτερικότητας.

Μνημόνιο= το απόλυτο φετιχιστικό εργαλείο παγίδευσης της χώρας.

Αντιμνημονιακός= θαρραλέος πατριώτης ο οποίος ήθελε να απαλλάξει τη χώρα μας από τη μάστιγα του μνημονίου.

Τοκογλύφοι=Δ.Ν.Τ., Ε.Ε. που μας δάνειζαν στην τελική φάση με επιτόκιο 1,5%

Η απόλυτη πράξη πατριωτισμού του κάθε συνεπούς αντιμνημονιακού ήταν να καταστρέψει το επάρατο μνημόνιο, την αιτία κάθε κακού της μοίρας μας.  Όσο πιο παθιασμένος ήταν, τόσο πιο εμπνευσμένες και βερμπαλιστικές ήταν οι κορώνες του για το σχέδιό του να βάλει ένα δυναμικό τέλος στα βάσανα του λαού. 

Στην αυλή του Αντώνη Σαμαρά, ο Μπαλτάκος δεν ήταν ένα ζιζάνιο που φύτρωσε τυχαία, αλλά το κυρίαρχο άνθος

Ήταν η τελευταία φορά που ο Παναγιώτης Μπαλτάκος μας απασχόλησε με την ακροδεξιά ρητορική και πρακτική του από τη θέση του γενικού γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, σίγουρα όμως δεν ήταν η πρώτη.

Όταν αντέδρασε σφοδρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με αποτέλεσμα την απόσυρσή του,  τον δικαιολογήσαμε γιατί υπήρχε θεσμικό πλαίσιο και αρκούσε απλώς η εφαρμογή του.

Όταν δήλωσε γεννημένος αντικομμουνιστής, πάλι τον δικαιολογήσαμε γιατί καθένας έχει το δικαίωμα στην ιδεολογία του.

Σύμφωνα με τον Kurt Lewin, ένας από τους βασικούς τύπους ηγετών είναι αυτός του Απολυταρχικού/Συγκεντρωτικού (Authoritarian/Autocratic) ηγέτη. Τα χαρακτηριστικά του απολυταρχικού ηγέτη είναι πως αυτός ορίζει ξεκάθαρα και περιοριστικά τι, πώς και πότε θα γίνει και ότι αυτός θέτει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ηγέτη και στους ακολούθους του. Ο απολυταρχικός ηγέτης είναι συγκεντρωτικός, τιμωρητικός και ισχυρογνώμων, απαιτεί πειθαρχία, υποταγή και απόλυτη προσήλωση στην απόφασή του.  Η κατάχρηση αυτού του μοντέλου ηγεσίας οδηγεί σε ολοκληρωτικές και δικτατορικές συμπεριφορές. Ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μάο, o Καίσαρας, ο Ναπολέοντας είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις  απολυταρχικών ηγετών, άλλοι όμως εντάσσουν σε αυτή την κατηγορία ακόμη και ηγέτες όπως ο Κέννεντυ και ο Πάτον, αλλά και ηγέτες από το χώρο των επιχειρήσεων όπως ο Στηβ Τζομπς και ο Τζακ Γουέλς.

Παράλληλα με την ραγδαία εξέλιξη της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης δημιουργήθηκαν μεγάλες και μαζικές μεταναστευτικές ροές προς τα Ευρωπαϊκά κράτη. Αυτές οι μετακινήσεις πληθυσμών άλλαξαν δραστικά την πολιτισμική και την εθνική σύνθεση των κρατών, καταργώντας σε πολλές περιπτώσεις μακρές παραδόσεις ομοιογένειας. Χώρες, όπως η Ελλάδα, που παραδοσιακά δεν συγκαταλέγονταν σε αυτές που υποδέχονταν μαζικά κύματα μεταναστών, ξαφνικά και απότομα, μετατράπηκαν σε πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Η απότομη αλλαγή της σύνθεσης των κοινωνιών δημιούργησε ένα περιβάλλον φόβου, αμοιβαίας καχυποψίας, διαφορετικές μορφές εγκληματικότητας, αλλά και αυξανόμενα αισθήματα ξενοφοβίας και ρατσισμού, τα οποία συχνά οδηγούν στην άσκηση αδικαιολόγητης βίας και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των «άλλων».