Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Θα μπορούσαμε να έχουμε στην Ελλάδα μία επιστημονική εταιρεία για τη μελέτη της τρομοκρατίας; Θα μπορούσε η εταιρεία αυτή να διοργανώνει ετήσια συνέδρια  με θεματικές για την εγχώρια και τη διεθνή τρομοκρατία, τις προκλήσεις αντιμετώπισής της και τη συνεργασία αστυνομίας και κοινωνίας για την πρόληψη και την καταπολέμηση;

H κατάσταση δεν είναι έκτακτη και προσωρινή, η συστηματική μελέτη των μεταναστευτικών πιέσεων στον ευρωπαϊκό Νότο αναδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Από το 2002 αρχίζει να καταγράφεται συστηματικά το μέτωπο της Μεσογείου ως η κύρια πηγή εισόδου μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η θέση μας στην Ευρώπη διακυβεύεται με το όχι, αυτό όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν. Σήμερα, όσο ποτέ είναι επίκαιροι οι λόγοι που μας οδήγησαν τότε, στα τέλη της ταραγμένης δεκαετίας του 1950, στην Ενωμένη Ευρώπη. Δημοκρατία, Ασφάλεια, Ανάπτυξη, αυτό το τρίπτυχο μας οδήγησε στην Ευρώπη και αυτό πρέπει να μας κρατήσει, αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα του δημοψηφίσματος και σε αυτό το διακύβευμα δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε θετικά, με προοπτική, με όραμα, με το ΝΑΙ της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Δημοκρατίας.

Βούλιαξαν, ανέφεραν τα ρεπορτάζ, οι παραλίες της Μυκόνου το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, μόνο που δεν χρειάζονται τα σχετικά ρεπορτάζ για να επιβεβαιωθεί η μεγάλη φυγή που εγκαινίασε το ελληνικό καλοκαίρι, η Αθήνα έμοιαζε με έρημη πόλη τον Δεκαπενταύγουστο και τουλάχιστον είκοσι γνωστοί και φίλοι έπεσε στην αντίληψή μου πως ταξίδεψαν  για την, υπέροχη καθ΄όλα τρέντι Μύκονο. Πώς συνεχίζουμε να «κερδάμε» ενώ η χώρα βυθίζεται στην ύφεση και στην ανασφάλεια; 

Ίσως το άσυλο να αποτελεί τον πλέον διαχρονικό φετιχισμό της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας. Με μία δόση υπερβολής μπορεί να υποστηριχθεί πως κατά περιόδους έχει ξεσηκώσει τόσο έντονες συζητήσεις όσο και το απόλυτο εσχατολογικό κείμενο, το μνημόνιο.  Φιλοσοφικές ή ορθότερα ψευδοφιλοσοφικές συζητήσεις για τα όρια της ελευθερίας, θολοπολιτισμικές ερμηνείες για τη δημοκρατία και τη δυνατότητα έκφρασης των σκέψεων και ιδεοληπτικές παραπολιτικές κραυγές για κεκτημένα δικαιώματα.

Ας τελειώνουμε με τις ιδεοληψίες. Στον σύγχρονο κόσμο, ζητούμενο είναι η ασφάλεια να συμβαδίζει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν συγκρούεται με τη διεκδίκηση και την προστασία τους. Η αναζήτηση της ασφάλειας μέσα από το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι μία σημαντική κατάκτηση της μοντέρνας εποχής και δεν μπορεί να θυσιάζεται στο πλαίσιο μικροπολιτικών ιδεολογημάτων. 

Από την προσπάθεια της δημιουργίας Ισλαμικού Κράτους από την ISIS, μέχρι τις μαζικές εκτελέσεις της Μπόκο Χαράμ, από το πρόσφατο αιματοκύλισμα του Παρισιού έως την καταστροφή του αρχαιολογικού Μουσείου της Μοσούλης, ο τρόμος είναι εδώ, με διάφορες μορφές, όλες όμως θανατηφόρες και χωρίς κεντρικό συντονισμό, αλλά ακόμη πιο απρόβλεπτος. 

Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου έως τη διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όλοι βαφτίζουν περήφανη την εξωτερική πολιτική της χώρας. Τι μπορεί άραγε να σημαίνει ο προσδιορισμός της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας ως περήφανης; 

Παγωμάρα, βουβή οργή, αγωνία, αβεβαιότητα είναι μερικά από τα συναισθήματα που άφησε σε όλους τους δημοκράτες ανά τον κόσμο που πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα και υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης η δολοφονία 12 ανθρώπων στα γραφεία του Charlie Hebdo, στο Παρίσι. Μπορεί όμως κάποιοι και στον δυτικό κόσμο να επιχαίρουν γι' αυτή την επίθεση;

Και ξαφνικά, διαπιστώσαμε πως η πολιτική ζωή στην Ελλάδα είναι γεμάτη από τέρατα. Τέρατα ανεξέλεγκτα που δεν μένουν πλέον στην «αθώα» και «γραφική» διακωμώδηση της πολιτικής καθημερινότητας. Αποδείχτηκε πως οι «ψεκασμένοι», εκτός από το να βγάζουν λαϊκίστικες αντιμνημονιακές κορώνες, καθώς και να γεμίζουν τις σελίδες των παραπολιτικών εφημερίδων και να προσφέρουν υλικό για χιουμοριστικά βιντεάκια, μπορούν και να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές. Μπορούν μάλιστα να το κάνουν κόντρα στα παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, κόντρα σε μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, άλλωστε αυτή η κόντρα εξυπηρετεί το επαναστατικό τους παραμύθι, το κάνουν όμως ακόμη και κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών, όπως αυτή είχε εκφραστεί υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και κατά της διάλυσης της Βουλής και των πρόωρών εκλογών.