Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Όσο η Ειδομένη δεν αποφορτίζεται παραμένει μία δυνητική πηγή έντασης που μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρό συνοριακό επεισόδιο με την πΓΔ της Μακεδονίας αλλά, δυστυχώς, αυτή η πτυχή δεν κερδίζει χώρο στην επικαιρότητα και στη δημόσια συζήτηση.

Πλέον, η Ελλάδα θεωρείται αδύναμη και από κάποιες χώρες ανίκανη να διαφυλάξει τα σύνορα της και ως εκ τούτου τα σύνορα της Ευρώπης.

Η ανακοίνωση εκφράζει «τον ελάχιστον κοινό τόπο συμφωνίας των αρχηγών των κομμάτων που την αποδέχονται». Με αυτό τον τρόπο έκλεισε η ανακοίνωση που εξέδωσε η Προεδρία της Δημοκρατίας μετά την πολύωρη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για τη μεταναστευτική- προσφυγική κρίση.

Όταν όλοι συνειδητοποιήσουν πως το ταξίδι των ταλαιπωρημένων ανθρώπων δεν μπορεί να συνεχιστεί τότε τα δεδομένα θα αλλάξουν, η συνειδητότητα πως θα ζήσουμε μαζί για μήνες ή χρόνια όπως υποστήριξε ο Αναπληρωτής Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής,  θα δοκιμάσει τις αντοχές όλων. 

Ας αφήσουμε τη σάτιρα σε αυτούς που την κάνουν και ας κρίνουμε τον κύριο Λαζόπουλο για τις πολιτικές απόψεις που κομίζει και για τον τρόπο με τον οποίο τις διατυπώνει και τις προπαγανδίζει. Τι αλέθει το μίξερ του;

Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα. Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί στο ζήτημα της διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην αντιμετώπιση των μεικτών ροών προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Ουσιαστικά, ο εγκλωβισμός οφείλεται σε δύο παραμέτρους: α) την ελλειμματική, κατακερματισμένη και  περιοριστική μεταναστευτική της πολιτική τα τελευταία χρόνια και β) στην ραγδαία αλλαγή του τρόπου που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, καθώς και την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων η Ε.Ε.

Μετά τις τελευταίες αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι μπήκε για μία ακόμη φορά στο επίκεντρο της συζήτησης το ζήτημα της ριζοσπαστικοποίησης ευρωπαίων πολιτών που πιστεύουν ή ασπάζονται το Ισλάμ.

Ενίσχυση του ελέγχου των συνόρων, κλιμάκωση των βομβαρδισμών, διεξαγωγή χερσαίας επεμβάσεως μεγάλης κλίμακας είναι μερικές από τις λύσεις που έχουν προκριθεί ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος του Ισλαμικού Κράτους (ΙSIS), μπορούν όμως αυτές ή κάποιες άλλες επιλογές, κυρίως στρατιωτικού- κατασταλτικού τύπου, που προτείνονται, να αντιμετωπίσουν τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης; Μπορούν να συντελέσουν στην ήττα αυτής της θανάσιμης απειλής για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι ούτε μονολεκτική ούτε και απλοποιημένη. Αν κάποιος προσεγγίσει το ζήτημα του ISIS και της φονταμενταλιστικής ισλαμικής τρομοκρατίας υπό το πρίσμα των θανατηφόρων συμπτωμάτων της, τότε μπορεί να απαντήσει ναι, ζητώντας παράλληλα περισσότερα μέτρα στρατιωτικού τύπου[1]. Αρκεί όμως η αντιμετώπιση στο πεδίο των μαχών του σουηδού ισλαμιστή που άφησε τη Στοκχόλμη για να πολεμήσει στη Μέση Ανατολή; Η πιο πρόσφατη πτυχή της απειλής της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, η οποία έχει έρθει με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο λόγω του ISIS, είναι η μεταφορά του τρόμου στις ευρωπαϊκές χώρες από πολίτες τους που εμπνέονται και ασπάζονται τη βίαιη φονταμενταλιστική ιδεολογία, η οποία είναι ριζικά αντίθετη στις δυτικές αξίες, στον δυτικό τρόπο ζωής, και οδηγεί στην τρομοκρατική δράση.

Στο άκουσμα και μόνο της είδησης ανατριχιάζεις, σε διαπερνά σχεδόν βιωματικά ο φόβος που έζησε χθες το Παρίσι. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που σε κάνει να ανατριχιάζεις περισσότερο. Είναι η εικόνα των χιλιάδων γάλλων πολιτών που εκκενώνουν συντεταγμένα και περήφανα το στάδιο του Παρισιού τραγουδώντας με μία φωνή τη Μασσαλιώτιδα, σαν να θέλουν να δώσουν κουράγιο στους συμπολίτες τους που εκείνη τη στιγμή πέθαιναν από τα πυρά των τρομοκρατών, αλλά και από την αγωνία. Παράλληλα όμως έστελναν ένα μήνυμα και στους φανατικούς, αδίστακτους τρομοκράτες:  «Η Γαλλία είναι εδώ και θα την υπερασπιστούμε». Αυτό το μήνυμα το έστειλαν και σε εμάς στους Ευρωπαίους, στους συμπολίτες τους, στην οικογένειά τους, που μπορεί να μιλάμε πολλές διαφορετικές γλώσσες, να έχουμε 28 διαφορετικές σημαίες και 28 διαφορετικούς ύμνους, έχουμε όμως μία οικογένεια, την ευρωπαϊκή και τέτοιες στιγμές οι πολύχρωμες σημαίες ενώνονται και γίνονται μία – η βαθιά μπλε σημαία της Ευρώπης με τα αστέρια της, τις χώρες της. 

Έχουμε ηττηθεί ως κοινωνία; Νομίζω πως δεν έχουμε ξεκάθαρη και συλλογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Άλλωστε, η ίδια η έννοια της ήττας έχει έντονα υποκειμενικά στοιχεία. Πέρα όμως από το σκίσιμο των μνημονίων και τη νίκη ή την ήττα στις διαπραγματεύσεις –σχήμα έντονα οξύμωρο– υπάρχουν και άλλες ενδείξεις ότι μία κοινωνία έχει ηττηθεί, ακόμη και αν δεν θέλει να το δει και να το παραδεχτεί.