web only

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 18 Νοεμβρίου 1984. Γράφτηκε από τον Πάνο Ερμείδη, τυπικό εκπρόσωπο της «γενιάς του Πολυτεχνείου», με αντιδικτατορική δράση στη Θεσσαλονίκη. Το 1970 εισήχθη στην Πολυτεχνική της συμπρωτεύουσας, το 1972 φυλακίσθηκε από τη δικτατορία λόγω συμμετοχής σε φοιτητικές αντιστασιακές εκδηλώσεις, τον Νοέμβριο του 1973 είχε ενεργό συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά φυλακίσθηκε ως πρωταίτιος. Το κείμενό του δημοσιεύεται ως τεκμήριο γενικότερων σκέψεων που γίνονταν τότε, οι οποίες δεν είναι και πολύ διαφορετικές για το ίδιο θέμα σήμερα.

Όταν η αμερικανική κυβέρνηση, που στηρίζει το Ισραήλ, είδε πώς αυτό αντιλαμβάνεται το δικαίωμά του στην άμυνα και πόσες χιλιάδες αμάχων Παλαιστινίων έχουν ήδη χαθεί χωρίς ακόμα να έχει  ξεπληρωθεί το αίμα των 1.200 θυμάτων της άγριας επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, άρχισε να μιλά για τα όρια που θέτει το δίκαιο του πολέμου και  για την ανάγκη να αποφευχθεί η επανάληψη του λάθους που έκαναν οι ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Συγχρόνως, κάλεσε τον ισραηλινό πρωθυπουργό να αποσαφηνίσει τους πολεμικούς του στόχους ενώ θύμισε ότι, μετά το τέλος της επίθεσης, πρέπει να βρεθεί λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα με βάση την αρχή των δύο κρατών. 

Τι ρόλο έπαιξε η ρωσική ακροδεξιά στη γενοκτονική επέκταση της Μόσχας στην Ουκρανία;

Ο Λαός ήταν παντού το 1973. Ο δικτάτορας άρχιζε διαγγέλματα με το Ελληνικέ λαέ. Οι αντίπαλοί του αγωνίζονταν για τον βασανισμένο Λαό. Και οι δύο πλευρές τα έδιναν όλα για το Λαό. Όμως κανείς από όσους ήξερα δεν θεωρούσε τον εαυτό του Λαό ή ότι ανήκε στο Λαό. Σε αφηρημένο επίπεδο στριμωχνόμαστε σε στατιστικά κουτιά και χωράμε σε αριθμητικά τσουβάλια όπως το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα, ακόμη και τον εαυτό του. Αλλά μπροστά στον καθρέφτη δεν σκέφτεσαι Ίδε ένα νιοστό δείγμα Λαού. Ούτε λες Γειά σας είμαι ο τάδε και ανήκω στον Λαό, Είμαι Λαός ή κάτι τέτοιο όταν συστήνεσαι. Λαός είναι άλλοι.

Στο σημείο αυτό, να κάνω μια κοινότοπη δήλωση: αυτό που αποσυντίθεται τώρα δεν είναι το κόμμα όπως το φτιάχνει ο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά αυτό που είχε φτιάξει ο Αλέξης Τσίπρας.

Έχω την εντύπωση πως αυτό που ζητάει ο Νετανιάχου είναι απλό, έως αυτονόητο. Θέλει από τη Γάζα, όπως και αν οργανωθεί στο μέλλον αυτό το κράτος, να μείνει αποστρατιωτικοποιημένο, για ένα διάστημα. Που δεν θα είναι για δύο τρία χρόνια.

Εδώ και καιρό, πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα και απ’ όσο είναι λογικό ή πρέπον, με απασχολεί η επερχόμενη ΜΕΠ, η Μεγάλη Επέτειος του Πολυτεχνείου.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος εξέδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση-απάντηση στο γνωστό κείμενο της ΟΛΜΕ (παρατίθεται στο τέλος), το οποίο συνόδευσε τη δίωρη στάση εργασίας στα σχολεία που προκήρυξε το συνδικάτο των εκπαιδευτικών. Το δημοσιεύουμε, επειδή λιτά και με ακρίβεια φωτίζει τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου αντιεβραϊσμού - που υπάρχει, έστω κι αν εκδηλώνεται ως καλυμμένος αντιδυτικισμός. [TBJ]

α) ακρότητα

Δολοφόνησαν εν ψυχρώ 1.400 αμάχους.

Μια ακρότητα, λένε οι 263.000 συγγραφείς.

β) λεπτότητα

Εκ του Κατάρ ο μέγας της Χαμάς ηγέτης ωστόσο δήλωσε: δεν ήταν κάτι το τυχαίο, αυτή η σφαγή: θα την επαναλάβουμε, παρόμοια, όσες φορές κι αν χρειαστεί, έως ότου το κράτος του Ισραήλ εξαφανιστεί.

Και εκ του ιδίου Κατάρ, ο ίδιος, συνεχίζει: εμείς, το έχουμε ανάγκη το αίμα των Παλαιστινίων που χύνεται, αυτό μας εμψυχώνει.

Για αυτά, από λεπτότητα, ούτε νύξη, οι 526.000 συγγραφείς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πανίσχυρος. Και δικαιολογημένα. Δεν υπάρχει, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική πρόταση απέναντί του. Τις τελευταίες μέρες απολαμβάνουμε σκηνές απείρου κάλλους στην Πλεύση Ελευθερίας, βλέπουμε τους Σπαρτιάτες να οδεύουν σούμπιτοι στον εισαγγελέα, παρατηρούμε τον Κασσελάκη να υπονομεύει κάθε παραδοχή για την πομπώδη Αριστερά, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει ως μόνιμη επωδό «ναι, αλλά εμένα με παρακολουθούσανε» με τη γνωστή ντοπιολαλιά του, μετατρέποντας την πολιτική συνθετότητα σε μονοκαλλιέργεια.