web only

Ι. 17/3/2020. Η ανακοίνωση της πολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου για την άμυνα απέναντι στον κορωνοϊό έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Πολλοί σκέφτηκαν ότι ο Τζόνσον είναι άκαρδος, αναίσθητος, τρελός, νεοφιλελεύθερος κλπ. Πριν κάνουμε όμως χαρακτηρισμούς ας θέσουμε ένα κρίσιμο ερώτημα. Αποτελεί η αντίληψή του εκδοχή ορθολογικής αντιμετώπισης της καταστροφικής απειλής; Η ιστορία θ’ απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα, κάποιες σκέψεις όμως μπορούν να γίνουν ή ν’ αναπαραχθούν αντιμαχίες γύρω από το ζήτημα. Θα μας βοηθήσουν επίσης να ξεκαθαρίσουμε ποια ακριβώς είναι η στρατηγική που ακολουθεί η χώρα μας , μαζί με όλες τις άλλες και τον ΠΟΥ.

Όταν μία υπηρεσία υγείας λειτουργεί πέραν των συνήθων δυνατοτήτων της είναι υποχρεωμένη να κάνει διαλογή. Ωραία λέξη με τρομακτικό περιεχόμενο. Σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη ν’ αφήσει περιπτώσεις εκτός φροντίδας, που τις χαρακτηρίζει (ανεξάρτητα από την αυθαιρεσία που περιέχει η διαδικασία αυτή), «απελπισμένες», για να επικεντρωθεί σε εκείνες που είναι περισσότερο ελπιδοφόρες, ειδάλλως θα καταρρεύσει.

Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 2/3/2020, η κυβέρνηση αποφάσισε μονομερώς την αναστολή του καθεστώτος της διεθνούς προστασίας των προσφύγων (και τη συνακόλουθη επαναπροώθησή τους στις χώρες προέλευσης ή καταγωγής τους). Έπραξε σωστά; Όχι, διότι έτσι παραβιάζονται θεμελιώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς συμβάσεις.

Eίδα το περίφημο video του Mikeius που τιτλοφορείται “Ο ευγενής άγριος και η βία της αναρχίας”. Δεν έχω παρακολουθήσει το σύνολο των συζητήσεων, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι έχει προκύψει ένα έντονα heated debate.

Μια παρέμβαση στη συζήτηση για την Ομόνοια. Με αφορμή τη νοσταλγία που υποκίνησε το νέο σιντριβάνι, το οποίο ανακαλεί μνήμες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γράφει ο Ανδρέας Πανταζόπουλος.

Η ταυτότητα ως συλλογικός εγωισμός και υποκειμενισμός οδηγεί, με τον έναν ή άλλον τρόπο, στην ακροδεξιά ταυτοτική γραμμή. Μια παρέμβαση του Νικόλα Σεβαστάκη.[1]

Είναι φεμινιστικό, πλήθη γυναικών να τραγουδούν ένα τραγούδι που θεωρεί δυνάμει βιαστές όλους τους άντρες; Είναι χιουμοριστικό το ίδιο τραγούδι, που χαρακτηρίζει βιαστές «το κράτος, τους μπάτσους, τους δικαστές, τους φασίστες»;

Ο σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Πέθανε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 15ης Νοεμβρίου 2019, έπειτα από σύντομη πάλη με τον καρκίνο.

Μέσα σε ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο υπήρξα κοινωνός δύο εμπειριών οι οποίες καταδεικνύουν τα πολύ διαφορετικά είδωλα που συνυπάρχουν στην επικαιρότητα της πόλης μας και ερίζουν για την αφοσίωσή μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των στρατηγικών του επιλογών που τον οδήγησαν να ταυτιστεί σχεδόν απόλυτα, πρώτα στην εξουσία και μετέπειτα στην αξιωματική αντιπολίτευση, με τους γηγενείς Έλληνες που αρνούνται την προσαρμογή, δεν είναι σε θέση να συγκινήσει την πλειοψηφία των Ελλήνων που κατ’ εξοχήν προσαρμόστηκαν και έτσι ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες και στις ανάγκες τους: τους Έλληνες που έμαθαν να λειτουργούν στην Γερμανία όπως οι Γερμανοί, στις ΗΠΑ όπως οι Αμερικανοί, στη Βρετανία όπως οι Βρετανοί. Γιατί προβληματίζει το πολιτικό σύστημα η ψήφος των Ελλήνων της διασποράς.