web only

Στις 16 Μαΐου 2022, πέθανε σε ηλικία 61 ετών ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαούσης. Φίλος και συνεργάτης, ο Κώστας Τσαούσης εργάστηκε για πάρα πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος του οικονομικού, αλλά όχι μόνο: τον απασχολούσαν ακόμα οι νεανικές κουλτούρες, η μαγειρική, το διαδίκτυο, η ιστορία και ιδίως η ιστορία της Αριστεράς. Τα κείμενα που εισέφερε στο Books' Journal ήταν, κυρίως, κείμενα για την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς, για πρόσωπα και γεγονότα. Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το βιογραφικό του Κώστα Τσαούση, όπως δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό τόπο bastanistas.gr, του οποίου υπήρξε συνεργάτης: 

Τελικά, οι τρεις βασικοί υποψήφιοι που θα διεκδικήσουν τις εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία το 2023 θα είναι, εκτός απροόπτου, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, o Νίκος Χριστοδουλίδης και o Ανδρέας Μαυρογιάννης. Ας δούμε το σχετικό με αυτές τις εκλογές πολιτικό τους βιογραφικό.

Πάντως, όξω απ' άδικο: θα μπορούσαν εκεί στο κόμμα της Αριστεράς να παρουσιάσουν και έναν ή δύο συνυποψηφίους του νυν και αεί προέδρου, υποψήφιους «γλάστρες», για να υπάρξει μια εικόνα δημοκρατικότητας, να καθαρίσει κάπως η ατμόσφαιρα από την επίμονη μυρωδιά του φοβικού, που σκεπάζει όλες τις άλλες, στην εκλογή της Κυριακής. Δεν το έκαναν. Μπορεί από ειλικρίνεια, αλλά μπορεί και ο φόβος να είναι τόσο ισχυρός, εντέλει, που να μην εμπιστεύεσαι ούτε και τη γλάστρα, μη γίνει κανένα λάθος και ανθίσει.

«Δεν ξέρω εάν υπάρχουν λεφτόδεντρα αλλά υπάρχουν κλεφτόδεντρα». Όταν η φράση αυτή επαναλαμβάνεται, όχι σε στιγμές ιλαρότητας αλλά ως βαρυσήμαντο πολιτικό σλόγκαν, τι πρέπει να υποθέσει ο παροιμιώδης μέσος άνθρωπος; Ότι αυτός που το λέει έχει στοιχεία, αλλά για κάποιον σκοτεινό λόγο δεν τα καταθέτει στις αρμόδιες αρχές; Ότι έχει μία γενική αίσθηση ότι το φαινόμενο είναι διαδεδομένο στην κοινωνία μας και θα καταβάλει σοβαρές προσπάθειες να το ξεσκεπάσει; Ή ότι επινόησε ένα ακόμη ευφυολόγημα, που δεν έχει ρίζες σε πραγματικά στοιχεία, και ότι καμαρωτός και με εκείνο το κουτοπόνηρο γελάκι το επαναλαμβάνει αδιακρίτως,  από τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι επαρχιακά μπακάλικα και όποιον πείσει —και όποιον πάρει ο Χάρος που σε αυτή την περίπτωση θερίζει υπολήψεις;

Το λεγόμενο «σχέδιο αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας από τη Ρωσία είχε σχεδιαστεί πολύ καιρό λεπτομερώς και είχε δημοσιευτεί το 2017 με λεπτομέρειες στην επιθεώρηση Ελεύθερη σκέψη, από τον καθηγητή Μιχαήλ Ντελιάγκιν, επιδραστικό οργανικό διανοούμενο του καθεστώτος Πούτιν. Το σχέδιο, με πρόσχημα δήθεν την εκκαθάριση της Ουκρανίας από ναζί που αμφισβητούν τη ρωσική επιρροή επί της χώρας, προβλέπει τη σύντομη επιβολή επί της χώρας και ένα εφιαλτικό καθεστώς επιτήρησης και τιμωρίας (συμπεριλαμβανομένων θανατικών καταδικών και εκτοπίσεων) όσων θα αρνούνταν ουσιαστικά την προσάρτηση της Ουκρανίας στη Ρωσία. Τι αποκαλύπτει ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης.

Μπράβο σε όσες και όσους αγωνίζονται ακόμα για το ελληνικό πανεπιστήμιο, ειλικρινά. Νιώθω ότι, δυστυχώς πλέον, το έρμο δεν αφορά παρά ελάχιστα την κοινωνία. Δεν είναι εδώ και καιρό ούτε θεσμός κοινωνικής κινητικότητας, ούτε αποκλειστικός χώρος παροχής γνώσης και βιβλιογραφίας (ας όψεται το διαδίκτυο), ούτε φυσικά τόπος ρετρό λυτρωτικής κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης (λόγω ΜΚΔ, υποθέτω). Kάτι λέει η (επί πληρωμή) εντεινόμενη ακμή των όχι ακριβώς ιδανικών κολλεγίων, των ανοικτών πανεπιστημίων, των κυπριακών ιδρυμάτων και των (ας πούμε) παραρτημάτων ξένων σχολών, χωρίς να υπολογίζω καν το ασταμάτητο brain drain.

Σε μια ανάρτηση του στο Facebook ο καθηγητής του Παντείου Κώστας Λάβδας υποστηρίζει ότι: «η παράταση του πολέμου που προέκυψε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οδηγεί σε μια βίαιη και τεχνητή “διπολοποίηση” έναν ουσιωδώς πολυκεντρικό κόσμο. Αυτή η ασυμφωνία και αναντιστοιχία, το mismatch, μεταξύ ενός πλανήτη που είναι πια πολυκεντρικός και των τάσεων βίαιης υιοθέτησης μιας κουλτούρας ψυχροπολεμικού διπολισμού από ένα μέρος, μόνο, του πλανήτη, αποτελεί άμεσο και εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. Επείγει η ανάληψη πρωτοβουλιών και η απόκρουση της λογικής που αφήνει τις εξελίξεις να κριθούν, εν πολλοίς, στα πεδία των μαχών. Σήμερα, το Κρεμλίνο που είναι υπεύθυνο για την έναρξη του πολέμου δεν είναι δυνατό να κάνει πίσω από τη νοτιοανατολική Ουκρανία χωρίς κάποια επίφαση νίκης, και από την άλλη πλευρά, το Κίεβο έχει ενθαρρυνθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, στο πεδίο της μάχης. Εάν αυτή η λογική επικρατήσει, πόσο θα αιμορραγήσει η Ρωσία προτού ο Πούτιν θεωρήσει ότι έχει στριμωχθεί υπερβολικά; Και ποια θα είναι η αντίδραση του καθεστώτος του Κρεμλίνου σε εκείνο το μελλοντικό σημείο;»

«Στου δρόμου της ζωής τη μέση σε σκοτεινό βρέθηκα δάσος γιατί το μονοπάτι το σωστό είχα μπλέξει. Αχ, πόσο δύσκολο να περιγράψω το άγριο, δύσβατο και πυκνό δάσος που μόνο να το σκέφτομαι ξαναγεννά τον φόβο! Κι είχα μια πίκρα, απ' του θανάτου πιο μικρή μια στάλα·».

Dante Alighieri, Κόλαση 1:1-7, μετάφρ. Ανδρέας Ριζιώτης, Αθήνα: Γιώργος Δαρδανός, 2006, σελ.47.

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει η «Κόλαση», το πρώτο μέρος της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Κάθε φορά που επιχειρώ να γράψω ένα κείμενο για την ενδοπανεπιστημιακή βία στην Ελλάδα, για κάποιον λόγο αυτό είναι το απόσπασμα που έρχεται πρώτο στο μυαλό μου. Λίγο το σκοτεινό και άγριο δάσος, λίγο το μπλεγμένο μονοπάτι, λίγο η πίκρα στο στόμα, λίγο το ότι το όλο βιβλίο περιγράφει μια επώδυνη περιήγηση σε μια σειρά από κύκλους που όσο περισσότερο τους διαβαίνεις τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι το χάος και την εγγενή μοναξιά.

Παρατηρώ τους Ρώσους στρατιώτες που συμμετέχουν στην μεγάλη παρέλαση στην Ερυθρά Πλατεία.

Κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, η Ρωσία μπήκε σε ένα «σπιράλ θανάτου» για την ίδια την ιδέα της αέναης νίκης και της νικηφόρας ρωσικής αυτοκρατορίας. Όσο και αν η πουτινική προπαγάνδα προσπαθεί να παρουσιάσει τον πόλεμο ως «απελευθερωτικό» και «αντιναζιστικό», στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, η Ρωσία ως επιτιθέμενη και μάλιστα με τις θηριωδίες που διαπράττει ο στρατός της στις πρόσκαιρα κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας, έχει πάρει τη θέση της ναζιστικής Γερμανίας. Και αυτό είναι άδικο για εκείνους που έδωσαν τις ζωές τους στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Είναι άδικο και για εκείνους που τις δίνουν σήμερα, 77 χρόνια αργότερα, αντιστεκόμενοι στον ρωσικό ιμπεριαλισμό.