web only
Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέταςΤι ακριβώς είναι η πολιτική χρήση της επιστήμης;
Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνει η πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, με τη δημοσίευση του υβριστικού «αρχαιολογικού ευρήματός» της, ας αναλογιστούμε τα εξής:
Πώς άραγε θα αντιδρούσε ο πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου, αν κάποιος του πρότεινε να δημοσιοποιήσει ένα έγγραφο, με όλα τα στοιχεία μιας κανονικής ιατρικής γνωμάτευσης, που να αναφέρεται με αισχρό τρόπο σε έναν πολιτικό αρχηγό;
Πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος ενός δικηγορικού συλλόγου στην αντίστοιχη πρόταση, με χρήση μίμησης δικανικού εγγράφου, ή ο πρόεδρος της Ενώσεως δικαστών, με χρήση μίμησης δικαστικής αποφάσεως, και παρόμοια αισχρή αναφορά;
Το σπίτι και το σχολείο
Είναι κάποια πράγματα που η οικογένεια δεν τα μπορεί. Οι γονείς μου καλά γράμματα εγνώριζαν και ψυχανάλυση εδιάβαζαν, τη δεκαετία του 1950. Ήταν κοσμογυρισμένοι και πολύγλωσσοι, και οι φίλοι τους αντίστοιχοι. Κι όμως, στο σπίτι τους, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα αγόρια τους μεγάλωναν με τον φόβο μήπως εκπέσουν της αρρενωπότητας, που δεν ήταν απλώς το φύλο τους, ήταν το προνόμιό τους, μια ιδιαίτερη αξία και τα λοιπά και τα λοιπά, ας μη φλυαρώ για τα γνωστά. Έσχατη έκπτωση από αυτή την αξία, η ομοφυλοφιλία.
Η «μοναξιά» της γεγονικής αλήθειας
Όταν μιλάμε για ιδεολογικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις ή και για προλήψεις, μπορεί να υπάρχουν τόσες «αλήθειες», όσοι και οι άνθρωποι που τις επικαλούνται.
Οι πειρατές του Εθνικού
Πρωτοχρονιά και οδεύουμε προς το Εθνικό για να δούμε τη Σπασμένη Στάμνα του Χάινριχ φον Κλάιστ. «Λαϊκή απογευματινή», να τη δουν και τα παιδιά, να έχουν κάτι να θυμούνται. Η πλατεία γεμάτη. Η παράσταση είναι πολύ καλή, με εξαιρετικές ερμηνείες. «Δεν πρέπει κι αυτή η στάμνα να βρει το δίκιο της;» βροντοφωνάζει η υπέροχη Μάρθα, κατά κόσμον Μάρθα Φριντζήλα, λίγο πριν πέσει η συμβολική αυλαία, το μαύρο με το σβήσιμο των φώτων.
Θα γίνει και αλλού ειδική στρατιωτική επιχείρηση;
Πριν λήξει το 2022, ακούσαμε δύο τούρκους υπουργούς, Εξωτερικών και Άμυνας, να δηλώνουν ότι το casus belli δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αλλά και δυτικά και νότια της Κρήτης, γενικώς στα «νησιά».
Τα καλύτερα κόμικς του 2022
Λίγο πριν από την εκπνοή του 2022, και με δεδομένο ότι παρακολούθησα τη φετινή εγχώρια παραγωγή σε κόμικς, συγκέντρωσα 9 (+1, μια και τα δύο είναι μέρος μιας –εκδοτικά– εν εξελίξει τριλογίας) καλύτερα graphic novels της χρονιάς. Επιστημονική φαντασία, ιστορία και βιογραφία, αστυνομικά και κατασκοπευτικά κόμικς, υπερήρωες, μεταφορές κλασικών έργων της ελληνικής εφηβικής λογοτεχνίας, η καλύτερη περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε στη μετα-Πρατ εποχή, ο βίος και η φιλοσοφική σκέψη του Αριστοτέλη συνθέτουν το παζλ των καλύτερων φετινών κυκλοφοριών. Κόμικς εκτενή και μικρότερα σε έκταση, με πρωτογενές υλικό και πολλή έρευνα πίσω τους, αλλά και διασκευές από έλληνες ή ξένους σεναριογράφους και σχεδιαστές, με εκπληκτικά μελανώματα σχεδίων, διαφορετικές χρωματικές παλέτες, ποικιλία σκηνοθετική και σχεδιαστική. Αυτά είναι τα καλύτερα κόμικς του 2022.
Πώς η Δύση μπορεί να βοηθήσει την Ουκρανία
Τρεις στρατηγικές για την επίτευξη της ουκρανικής νίκης και αναγέννησης
Έκθεση του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών της Στοκχόλμης-Σουηδικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων.
Ο Νίκος Γκατζογιάννης για την Ελλάδα και τον Εμφύλιο
«Οταν το 1948, οκτάχρονο παιδί τότε, εγκατέλειπα το κατειλημμένο από τους κομμουνιστές χωριό μου, η μητέρα μου με συμβούλεψε να ρίξω "μαύρη πέτρα" και ποτέ να μη γυρίσω στη χώρα αυτή, όπου εκείνη υπέφερε τόσο πολύ στη ζωή της. Αυτή ήταν η μόνη συμβουλή της μητέρας μου που δεν έχω τηρήσει». Με αυτά τα λόγια, ο συγγραφέας της Ελένης, Νίκος Γκατζογιάννης (Νίκολας Γκέιτς), εξέφρασε την αγάπη του για την Ελλάδα, σε μια εκδήλωση των εκδόσεων Καστανιώτη, τη Δευτέρα 12/12. Αφορμή, η έκδοση στα ελληνικά ενός νέου βιβλίου του. Οι Αποστολές από την πατρίδα (εκδ. Καστανιώτη) περιέχουν δημοσιογραφικό υλικό: τις ανταποκρίσεις που έκανε από την Ελλάδα, το διάστημα 1969 έως και 2022.
«Αν δεν μιλήσω εγώ [για τα θέματα αυτά] ποιος θα μιλήσει;»*
Γιάννης Ιωαννίδης, Λόγω κρυμμένα λογοκριμένα. Σχεδόν ημι-ιστόρημα, Κέδρος, Αθήνα 2020, 400 σελ.
Αν δεχθούμε τη μνημειώδη ρήση του Αλφρεντ Κορζίμπσκι ότι «ο χάρτης δεν είναι το έδαφος» (“the map is not the territory”) [1], είναι αδύνατο μια βιβλιοπαρουσίαση να αποδώσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Ο συγγραφέας πάντα λέει περισσότερα, ή τουλάχιστον εν μέρει διαφορετικά, από αυτά που του αποδίδει ο παρουσιαστής. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στη δική μου περίπτωση, εφόσον το βιβλίο που θα παρουσιάσω υπερβαίνει τη δική μου ικανότητα παρουσίασης. Εξηγούμαι.