Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Βρόμικες μέρες, σπιλωμένες από τόσο πολλές, τόσο δυνατές φωνές, τόσες τσιρίδες, τόσο βάναυσο, οξύ λόγο. Εν αρχή ην ο δριμύς, στριγκός λόγος.
Και νά: μια παράγραφος σ' ένα βιβλίο, δυο νότες, η φωνή στο ράδιο — όλα όσα πρωτακούς και θυμίζουν ταραγμένες, αλεξικέραυνες μέρες εφηβείας.
Όλα όσα είσαι και ξανασυναντάς, και μένεις χάσκοντας μπρος στην αλεξικέραυνη μαγεία τους. Εν αρχή, βασική, κυρία, ην ο θαυμασμός. Αντέχουμε.
