Παντελής Μπασάκος
Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και στο Παρίσι. Πρωτοδίδαξε (1977) στην Αθήνα, στο Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών.Έχει διδάξει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου (1979-2014) και ως επισκέπτης καθηγητής στο φιλοσοφικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού του Κέντρου Φιλοσοφικών Ερευνών Δευκαλίων, μαζί με τους καθηγητές Παύλο Καλλιγά και Ιόλη Πατέλη. Διευθύνει, μαζί με τους καθηγητές Βασίλη Κάλφα και Γεράσιμο Κουζέλη, την έκδοση των Απάντων του Αριστοτέλη από τις εκδόσεις Νήσος, με την χορηγία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Κυριότερα γραπτά: L’ instance d’ aporie, essai sur Platon (1981), Επιχείρημα και Κρίση (1999), Τρεις Γλώσσες, Αριστοτέλης - Husserl - Wittgenstein (2006), Αριστοτέλης Τέχνη Ρητορική (μετάφραση και εισαγωγή, 2016).
Ήρθανε τα φώτα κι ο διαφωτισμός;
Με όλο το σέβας, όχι ακριβώς, μάλλον το αντίθετο. Η χρήση του σχήματος φως / σκοτάδι –διότι δεν έχει άλλη διάσταση η εμφατική επίκληση του φωτός, παρά αυτήν την αντιθετική– λέει πως εκείνος που το εκφέρει καταφάσκει τον εαυτό του ως το φως, ενώ ο άλλος είναι το κακό σκοτάδι.
Θεός κρυμμένος στην Αμερική
Ο ιδρυτής, εκείνος που δημιούργησε το κόμμα, έχει γίνει το κόμμα. Δημιούργησε, με την έννοια πως έκανε αγνώριστο εκείνο που αρχικά παρέλαβε, αλλού το πελέκησε και το κουτσούρεψε, αλλού έκανε πανωσήκωμα και προσαρτήσεις: έφτιαξε ένα νέο σχήμα. Το έκανε κυβέρνηση και, παρ’ όλα τα ρεζιλεμένα αγγλικά στον Κλίντον και την αφασία στον Ομπάμα, του έδωσε και παρουσία διεθνή.
Αυτή η προνομιακή του θέση δημιουργεί μια ανωμαλία, κάνει παράδοξη την εσωκομματική δημοκρατία. Αν θελήσεις να διαφοροποιηθείς από τη γραμμή του ή και να τον αρνηθείς, ακόμα και όταν ξεκινήσεις να το κάνεις –όπως τώρα, γιατί θέλω την προεδρία σημαίνει προτείνω κάτι διαφορετικό, αλλιώς προς τι όλη αυτή η φασαρία– αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ανοιχτά να το πεις. Εφόσον ο ιδρυτής είναι το κόμμα, το να πεις πως σε κάτι δεν έχει δίκιο, ή πως ο αρχηγισμός του βλάπτει το κόμμα, ακούγεται αντιφατικό και οιονεί προδοτικό.
Και αν τύχει η αντίθεση να τεθεί, συκοφαντικά όπως υποστηρίζεις και συνωμοσιολογικά, αρπάζεις την ευκαιρία για να κάνεις το ζήτημα νομικό, «πείτε μου που εγώ είπα ή έκανα αυτό», αφήνοντας πάλι αμνημόνευτον και ανώνυμο τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Που, όπως συνήθως οι οικόσιτοι ελέφαντες, είναι ζήτημα πολιτικό: εδώ, όχι μόνο η διαφορά απόψεων με τον τέως πρόεδρο, αλλά κυρίως το ότι αυτός ο δημιουργός δεν έχει πάψει να μεριμνά για την πλάση του αλλά εξακολουθεί, ως deus absconditus πια, θεός κρυμμένος στην Αμερική, να την τελειοποιεί, δηλαδή να κουτσουρεύει και να προσθαφαιρεί· αυτή τη φορά εκείνο που θέλει να κοντύνει είσαι εσύ και η απήχησή σου στο κόμμα.
Όποιος σε τέτοιες περιστάσεις επιλέγει να μείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλός, τη μάχη είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να την κερδίσει.
The Trouble with Harry*
Εκλογές προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Να πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πρόεδρο, προσφάτως εκλεγμένο, με ποσοστό 99.5%.
Το ανθεκτικό και το εύθραυστο
Στο Μάτι και αμέσως μετά, όταν έκανα απόπειρες να συζητήσω με αριστερούς φίλους, κατά τεκμήριο, έως εκείνη την στιγμή, καλόπιστους -να συζητήσω, όχι να ελεεινολογήσω- αντιμετώπιζα λίγο-πολύ πόρτα. Σαν να είχαν όλοι τους συντονιστεί με εκείνο το «προσπαθώ να βρω κάποιο λάθος που κάναμε, και δεν βρίσκω» του κ. Τόσκα. Περίπου το ίδιο τώρα από φίλους - και δεν μιλώ για τις πλημμύρες ή τις φωτιές.
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητα
Ο υπουργός μίλησε στην τηλεοπτική εκπομπή το επόμενο πρωί. Το πρωί, το λιμενικό του ήξερε τα πάντα για το θύμα, το όνομά του, τον τόπο διαμονής του, την οικογένειά του, το ότι είχε εισιτήριο, κ.λπ.
Στο Πολυτεχνείο για λίγο κράτησε η εξαίρεση. Επανήλθε ο κανόνας
Στο Πολυτεχνείο, στου Ζωγράφου, η αστυνομία μπήκε σε χώρο κατειλημμένο εδώ και δεκαετίες, και τον απελευθέρωσε, δηλαδή τον έδωσε εκεί όπου ανήκει, στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Το κόλπο
Αντινομίες του λίγου Λόγου
Η σοβαρή Aριστερά του Σύριζα, οι ωραίοι ακραίοι, οι ορίτζιναλς τέλος πάντων, τον θεωρούν από πράκτορα έως τυχοδιώκτη της δεκάρας ή και τα δύο.
Το ευτυχές τέλος
Η πορεία έχει ως εξής. Στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει με τίποτε να βγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αισθάνεται ασφαλής με μια αντιπολίτευση Βαγγέλη Μεϊμαράκη, η ανανέωση της Δεξιάς τον απειλεί. Την αντίθεσή του ο ΣΥΡΙΖΑ την εκφράζει πρωτόγονα, συκοφαντώντας και βρίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τότε ξεκίνησε αυτό το μοτίβο, που μετά ήρθε, θέριεψε και τελικά συνέβαλε αρκετά και αυτό στην εκλογική συντριβή του κόμματος της Αριστεράς.
Η ημιεπίσημη φωνή και η σιγή των υποψηφίων
Η ημιεπίσημη φωνή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δηλαδή η Εφημερίδα των Συντακτών, στο κύριο άρθρο της είναι σαφής: η υποστήριξη που προσφέρει η Ελλάδα στην Ουκρανία είναι «κόντρα στα εθνικά συμφέροντα». Κακώς παρακάμπτουμε, υποστηρίζει η καλή εφημερίδα, τις φιλικές προς τη Ρωσία χώρες και συντονιζόμαστε με όσες αντιτίθενται στη ρωσική εισβολή. Στις οποίες, όλως συμπτωματικά, συγκαταλέγονται όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία μετέχουμε, καθώς και οι χώρες που φιλοδοξούν να ενταχθούν σε αυτήν.