Τρίτη, 29 Μαρτίου 2016

Έφτασε στο τέλος της η στήλη: αύριο θα κάνουμε ένα μικρό απολογισμό και μεθαύριο, στο κλείσιμο του ενός χρόνου που λέμε μαζί καλημέρα, θα πούμε αντίο. Δεν έχουμε κι εμείς να πούμε κάτι σημαντικό, πλέουμε σαν όλους τούς άλλους σ’ αυτή την κατατονική θάλασσα της άνευ όρων παράδοσης, όπου τίποτε δεν γίνεται και τίποτε, ποτέ, δεν αλλάζει. Και ούτε θέλει να αλλάξει. Και ούτε θέλουμε να αλλάξει. Φαντάσου, λέει, να ’ταν και καλοκαίρι — θα δείχναμε στα πρωτοσέλιδά μας τους πρόσφυγες να κάνουν μπάνιο δίπλα σε μας, θα ήμασταν όλοι με το χαμόγελο, κι εμείς κι αυτοί, από το στόμα μας θα έσταζαν οι χυμοί του καρπουζιού, και δεν θα δίναμε σημασία στα πτώματα που θα τουμπάνιαζαν παραδίπλα. Ίσως άλλωστε να χαμογελούσαν κι αυτά. Φαντάσου, λέει, να ’ταν καλοκαίρι, τότε που δεν θέλεις τίποτε άλλο, παρά μόνο να ρουφάς τον καφέ σου, να ξεφυλλίζεις την αθλητική σου ή το αστυνομικό σου, να περιφέρεσαι ανάμεσα ψυγείο και καθιστικό, να ρυθμίζεις όλο και πιο κάτω το κλιματιστικό, όλο και πιο κάτω το κλιματιστικό, να γλιστράς το χέρι μέσα από το σλιπάκι και να χαζολογάς αποκαρωμένος στην τηλεόραση. Είμαστε το Μεξικό των ωραίων Βαλκανίων. Αλλά: ιδού ο Απριλομάης έφτασε, μας χτυπά την πόρτα, έχουμε και το Πάσχα, νά σου και η μεταφερόμενη Πρωτομαγιά, στο βάθος νά τες και οι άδειες, ηχούν και οι δοξαστικές σάλπιγγες κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς, και όλα πάνε καλά. Κι ας μην έχουμε θέμα, κι ας μην έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό, κι ας πλέουμε σαν όλους τούς άλλους, κι εμείς, κι εσύ, σ’ αυτή την κατατονική θάλασσα της άνευ όρων παράδοσης. Είναι μια θάλασσα καλοκαιρινή, και βέβαια αυτή τη θάλασσα κανείς —ακόμη— δεν μπορεί να μας την κλέψει. Έφτασε και η ώρα που θα πούμε αντίο.