Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Χθες ήταν μία από εκείνες τις ημέρες που δεν μπορούσα να με κοροϊδέψω με κανένα από τα γιατροσόφια μου. Δεν έγινε κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό ή με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από ό,τι και όσα συνήθως. (Φέρ’ ειπείν, οι παλινωδίες γύρω από την εκπαραθύρωση Σφακιανάκη είναι πταίσματα, η δράκα μπορεί να τα πάει ακόμη καλύτερα, όπως αποδεικνύει όλον αυτό τον κολασμένο χρόνο. Και θα τα πάει). Ούτε η διαπίστωση, για πολλοστή φορά, μέσω μιας δημοσκόπησης ότι ο λαός έχει μετατραπεί σε ζόμπι που δεν πεινάνε με επηρέασε. Ποτέ δεν εμπιστευόμουν τον λαό, και στα χειρότερα όλοι ξέρουν πως επιδεικνύει πάντα τη χειρότερη, την πιο αυτοκαταστροφική πλευρά του. (Βρήκα τα ποσοστά που συντηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ φυσιολογικά, και μάλιστα στις Εκλογές, που θα γίνουν το καλοκαίρι με κλειστά σύνορα και άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ, θα τα ανεβάσει κι άλλο. Η μάστιγα των απελπισμένων από τον εαυτό τους ψηφοφόρων —ψηλοί σε σώμα κοντού— θα οργιάσει ξανά, γιατί το σύνολο σώμα τους δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι έσφαλε λόγω χυδαίας ιδιοτέλειας και άφατης βλακείας). Τίποτα, τίποτα: ήταν απλώς μια από αυτές τις ημέρες. Όταν νιώθεις πως όσα κάνεις δεν έχουν άλλη σημασία εξόν αυτήν της συντήρησης — δουλεύεις, διαβάζεις, επαναλαμβάνεις τις δραστηριότητές σου, χασκογελάς, απλώς και μόνο για να συνεχίσεις να υπάρχεις. Δεν κάνεις καμία επένδυση στο μέλλον. Σαν τα ποντίκια στον τροχό τους: κουράζονται για να τρέχουν επάνω του, ιδρώνουν, λαχανιάζουν, γανιάζουν, αλλά δεν πηγαίνουν πουθενά. Δεν πηγαίνουμε πουθενά. Είμαστε οι νεκροί που προχωρούν. Το θυμάμαι από καμιά φορά αυτό —όχι κάθε μέρα—, το αφήνω να με πλημμυρίσει, βλέπω ξανά το μεγάλο κακό που του ανοίξαμε διάπλατα την πόρτα, θυμάμαι όλες τις προειδοποιήσεις που κάναμε —και που πήγαν αύτανδρες στον πάτο, στον βρόντο, χαμένες— και σπάω. Χθες, που δεν έγινε δα και κάτι σπουδαίο, ήταν ακριβώς μια τέτοια μέρα. Εξ ου και κλείστηκα στο σπίτι. Γιατί, όποτε το νιώθω αυτό, όποτε το αφήνω να με πλημμυρίσει, γυρίζει το μάτι μου και γίνομαι πολύ επικίνδυνος. Όχι για μένα: για δαύτους.