Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2016

Ενάμιση μήνα πριν το τέλος αυτής της στήλης, που στο τέλος του Μαρτίου θα συμπληρώσει ένα χρόνο καθημερινής πλήρως αποτυχημένης παρουσίας, και με αρκετά χρόνια τώρα άτυπης δημοσιολογίας πίσω μου, και το μόνο που έμαθα είναι πως, μολονότι είχα εκφράσει με κάθε δυνατό τρόπο και επαναληπτικά και μονότονα τους φόβους μου από την αρχή της Κρίσης, και τέλος πάντων πολύ πριν γίνει της μόδας (προφανώς δεν ήμουν ο μόνος — αλλά δεν ήμαστε και πολλοί: όλοι γνωριζόμαστε εδώ μέσα), φόβοι που συνοψίζονταν στο τρομακτικό ενδεχόμενο της επέλασης του εθνικολαϊκισμού της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς, κάτι που θα σήμαινε υποβάθμιση της Ελλάδας σε έναν Θαυμαστό Καινούριο Τρίτο Κόσμο και που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με μία ισχυρή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, τίποτε δεν είναι πιο τρομακτικό από την ίδια την πραγματικότητα. Η καταστροφή δεν είναι ένα φάντασμα που το υποψιαζόμαστε και για το οποίο φωνάζουμε μπας και κάπως, με έναν ανεπαίσθητο τρόπο, λίγο το αναδείξουμε περιγράφοντάς το με την γκρινιάρικη φωνή μας: η καταστροφή είναι κάτι χειροπιαστό, μυρίζει σαν την ατμόσφαιρα πριν ανοίξουν οι ουρανοί για μια κοσμοχαλασιά, φαίνεται πίσω από τα στρεβλά κλαριά αυτού του δάσους που μας πνίγει — είναι κάτι που μπορεί να ξεσπάσει σαν άγρια καταιγίδα επάνω στα πάντα, ανά πάσα στιγμή. Και ο συνδυασμός αυτών των δύο, η αδυναμία σου, είναι σαν μια ζωντανή καμπούρα στην πλάτη, που στριφογυρνάει, σε δαγκώνει, σε πονάει και σε καταθλίβει. Μέσα σε όλα τα άλλα, που βέβαια είναι προσωπικά και κανέναν δεν πρέπει να νοιάζουν (την ένδεια, τη δυσπραγία, την απουσία προσωπικού χρόνου, την αδυναμία να «δημιουργήσεις» — τέτοια πραγματάκια), η αδυναμία είναι κάτι που σε αποξενώνει, σε γεμίζει μοναξιά και σε κάνει να μοιάζεις, πράγμα ίσως και να είσαι, αποσυνάγωγος. [§] Spleen, καθημερινό.