Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου 2016

Θα διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη: ο ΣΥΡΙΖΑ αποκλείεται να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το καλοκαίρι, δεν πρόκειται να αντέξει την αγανάκτηση του κόσμου από τον συνδυασμό των απανωτών χτυπημάτων που θα δεχτεί (και που δεν θα είναι αποκλειστικά οικονομικής φύσεως: η φαιδρή διαχείριση των προσφυγικών ροών δεν θα περάσει ατιμώρητη), ούτε βέβαια θα εξακολουθήσει να είναι σε θέση να τη διαχειριστεί με κόλπα, με ψυχολογικά τρικ, με φιλοκυβερνητικούς λογαριασμούς στο Twitter, με άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, ή με την επίκληση στον σοβινισμό των Ελλήνων και στο τίμιο σώμα αίμα του Έλληνος. Δεν θα την αφήσει, φυσικά, αμαχητί, και θα κάνει ό,τι μπορεί για να γαντζωθεί κι άλλο επάνω της με στόχο να προλάβει να επανδρώσει τον κρατικό μηχανισμό με μαριονέτες, αλλά στις εκλογές που αναγκαστικά θα συρθεί να προκηρύξει μέσα στους επόμενους μήνες θα χάσει από τον Μητσοτάκη, ο οποίος και θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση — δεν θα έχει αλλάξει ο εκλογικός νόμος ώς τότε, ευτυχώς. Αν η Νέα Δημοκρατία θα έχει πετύχει μέχρι τις εκλογές να πείσει ένα κομμάτι του πληθυσμού ότι η ζωή του έξω από την Ευρώπη, —με τη δραχμή, τα διαβατήρια, τις βίζες και τα κινητά στη μαύρη αγορά, και με κανέναν ισχυρό σύμμαχο— θα είναι ανυπόφορη, ασύμφορη και θα οδηγήσει τους πάντες στο εξωτερικό, σε ένα μεταναστευτικό κύμα σαν αυτά των αρχών του προηγούμενου αιώνα στην Αμερική ή του ’60 στη Γερμανία, τότε θα καταφέρει να μεταρρυθμίσει, στη συνέχεια, και το αδηφάγο Δημόσιο και την οικονομία. Για δύο λόγους: γιατί θα πρέπει, και γιατί θα έχει ψηθεί στα πολύ δύσκολα. Όλοι θα έχουμε ψηθεί, βέβαια. Θα είναι, αυτό, μια απότομη ενηλικίωση για το κακορίζικο σύνολο που λέμε Έλληνες.