Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2016

Πληροφορούμενος στο Twitter ότι κάποιοι βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ ζητούν, λέει, νομιμοποίηση της κάνναβης, την ώρα που ο κόσμος καίγεται και η χώρα χάνει οριστικά κάθε δυνατότητα ανάκαμψης για το πρώτο μισό του αιώνα, άρχισα να βρίζω. Γηπεδικά: στο Χαριλάου πηγαίνω στο πέταλο. Ήταν προφανές σε μένα πως επρόκειτο για άλλη μία —από τις πολλές— παρελκυστική ενέργεια, μια σκέτη βρομιά δηλαδή, που δευτερεύοντα στόχο είχε να επανασυσπειρώσει τις (δυστυχώς απλήρωτες, πλην μιας χούφτας κρατικών υπαλληλίσκων του υπογείου, κλασικών κυπατζήδων) κατακουρασμένες, αμήχανες, πολλαπλώς και εξακολουθητικώς εξευτελισμένες και ζαβλακωμένες γραφίδες των φιλοκυβερνητικών τρολ, που υπό τον μανδύα της Αριστεράς εξαπολύουν τα τελευταία πέντ’-έξι χρόνια εθνικοσιαλιστικού τύπου επιθέσεις από τα social media σε δημοκράτες πολίτες, προσδοκώντας από τη μία να τους μειώσουν ηθικά και να τους εξουθενώσουν κοινωνικά (αλλά και οικονομικά) και από την άλλη να προσδώσουν ένα άρωμα επαναστατικότητας στο καθεστώς, μια εσάνς εξεγερμένου ανθρώπου, μπας και προσποριστεί ο Τσίπρας ψήφους από τα φοιτητικά καφενεία και δυναμώσει τη δύναμή του στις σχολές. Έπεσα αρκετά έξω. Γιατί τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Οι δεκαεννιά βουλευτές δεν ζητούν αποποινικοποίηση της χρήσης, αλλά νομιμοποίηση της… κλωστικής κάνναβης και της ενδονοσοκομειακής χρήσης της φαρμακευτικής! Δηλαδή δεν μιλάμε μόνο για απλό εμπαιγμό εδώ χάμω, μιλάμε για το πανηγύρι του μικροαστικούλικου συντηρητισμού — αλά ΚΚΕ και χειρότερα. Ντρέπομαι για λογαριασμό τους. [§] Η χρήση —έτσι για αρχή— της ευφορικής κάνναβης, του χασίς, της μαριχουάνας, θα νομιμοποιηθεί, και θα νομιμοποιηθεί από μια ισχυρή δημοκρατική κυβέρνηση αστική και φιλελεύθερη.