Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2016

Κάτσαμε και είδαμε λίγο την έναρξη από το SuperBowlχθες το βράδυ, ενώ φυσικά δεν έχουμε ιδέα για το παιχνίδι καθαυτό, μόνο ότι είναι πολύ σκληρό και θεαματικό (όσο παίζεται, γιατί κάνει και μεγάλα και πολύ συχνά διαλείμματα). Μεγάλο γεγονός για την Αμερική, γνωστά πράγματα αυτά, και μόνο το ενάμισι εκατομμύριο επισκέπτες για το γουικέντ στο Σαν Φρανσίσκο λέει πάρα πολλά — για να μην αναφέρουμε το κόστος προβολής των διαφημίσεων για ταινίες, αυτοκίνητα και μουστάρδες στα (πολλά) διαλείμματα. Θα μπορούσα να πω ένα σωρό πικάντικα για τη National Football League, την περίφημη (και διαβόητη) NFL, αυτή την τεράστια (και όντως ανάλγητη) επιχείρηση, επειδή τυχαίνει και τα ξέρω μάλλον καλά, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά, με αφορμή την έκδοση ενός σημαντικού βιβλίου τον Μάρτιο, σχετικό με τη βαριά νόσο που χτυπά πολλούς βετεράνους παίκτες τού φούτμπολ. Άλλο όμως θέλω να πω τώρα. Αυτό: εκεί που η Λαίδη Γκάγκα τραγουδούσε με τον τρόπο της τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ πριν αρχίσει ο αγώνας, και που όλο το στάδιο τη συνόδευε κλπ. κλπ., η διοργάνωση έδωσε εικόνα στις γιγαντοοθόνες του σταδίου από ένα αμερικάνικο στρατόπεδο στο Αφγανιστάν: το προσωπικό, οι φαντάροι, είχαν στηθεί (όπως άπαντες στη χώρα τους, άντρες, γυναίκες και παιδιά) να δουν το ματς. Λοιπόν, ήταν προφανώς όρθιοι και με το χέρι στην καρδιά, τιμώντας τη σημαία και συνοδεύοντας την τραγουδίστρια. Κι αυτό ήταν ανατριχιαστικό: σου σήκωνε την πέτσα. «Κλασικές αμερικανιές», θα πεις, και «Έλα τώρα σε παρακαλώ» και τέτοια διάφορα. Ναι, οκέι. Σκέψου όμως τώρα πότε αισθάνθηκες εσύ τελευταία φορά κάτι τέτοιο για την Ελλάδα. Πότε συγκίνησε εσένα η χώρα σου τελευταία φορά. Κι αν πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο έχει σημασία. (Ναι: έχει). [§] Ακόμα;… Εγώ ξέρω πότε. Εσύ; Ακόμα; Έλα, σκέψου.