Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2016

Ήθελα να γράψω για το ότι άρχισαν ήδη οι προσπάθειες περιχαράκωσης των λογής στρατοπέδων (έστω και με παρωχημένη, σκουριασμένη, αφελή ρητορική τύπου «Μας χωρίζει άβυσσος», ρητορική δηλαδή που δεν είναι δυνατόν να επηρεάσει ούτε έναν κομματικό οπαδό που φοράει ακόμα με παντελόνι καμπάνα), και ότι είναι παραπάνω από λογικό αυτό, και ότι άλλωστε δεν πέφτει σε κανέναν μας λόγος (τα κόμματα είναι πολυπρόσωποι, κατά το «πολυκύτταροι», οργανισμοί —ζουν, μεγαλώνουν και ωριμάζουν, και πεθαίνουν βέβαια, όπως καθετί ζωντανό), και ότι είναι φυσικό να πολεμούν ό,τι τα αποδυναμώνει, έστω και άτσαλα, και ότι, για την ακρίβεια, είμαστε ακόμη στην αρχή των όποιων αντιδράσεων θα γίνουμε μάρτυρες, καθώς η προεδρία Μητσοτάκη θα έχει τον πρώτο καιρό, και μέχρι το συνέδριο του Μαρτίου, τα πάνω της και τα κάτω της, τόσο μέσα στο ίδιο το κόμμα όσο και από την πολεμική αντίπαλων πλην σαφέστατα όμορων υπό πολλές έννοιες χώρων (όπως το ΠΑΣΟΚ: το ΠΑΣΟΚ είναι γειτονικό κόμμα με τη ΝΔ, μη γελιόμαστε, και όχι μόνο εν τοις πράγμασι ή όπως απέδειξε η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που κράτησε ζωντανή τη χώρα), αλλά προτιμώ να αναφερθώ σε κάτι άλλο που όλο το αμελώ, και που το ξέρουμε βέβαια καλά και το συζητάμε όλοι χαμογελώντας, αλλά που δεν παύει να μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση: πιστεύω πολύ στον παράγοντα Κυριάκος Μητσοτάκης, και στο ότι προχθές αναδείχτηκε ο επόμενος πρωθυπουργός, ο επικεφαλής δηλαδή της νέας κυβέρνησης συνασπισμού που θα αναδειχθεί από τις εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, αλλά —είναι αστείο— όλο αυτό, που θα σημάνει τόσα για τη χώρα, κατέστη δυνατόν χάρη σε ένα λάθος, χάρη σε ένα σύστημα που δεν δούλεψε καλά, χάρη σε ένα πρόγραμμα που έσκασε, χάρη σε κάποια φτηνά τάμπλετ που κράσαραν. Αν είχαν διεξαχθεί χωρίς τεχνικά προβλήματα οι πρώτες εκλογές τής ΝΔ, με εκείνη την περίεργη, χωρίς σάιτ, εταιρεία που τις είχε αναλάβει, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε κάνει την άριστη προεκλογική εκστρατεία που εντέλει τού δόθηκε χρόνος να κάνει, και (μολονότι όχι μόνο εξ αυτού) δεν θα περνούσε καν στον δεύτερο γύρο. Δεν θυμάμαι ατύχημα που να ωφέλησε τόσο μια χώρα, που να επηρέασε την πορεία της (γιατί θα την επηρεάσει) τόσο δραματικά. Για να το πω και αλλιώς: αν αυτό το βλέπαμε στο House of Cards, θα σηκώναμε ειρωνικά το φρύδι με τις υπερβολές του σεναριογράφου.