Σάββατο, 2 Ιανουαρίου 2016

Καθώς ανήκω (εγώ και οι συνομήλικοί μου, μάλιστα, πολύ περισσότερο από τους περισσότερους) στη μακρά χορεία αυτών που θεωρούν, και δικαίως, όλη τη σάγκα του Star Wars προσωπική υπόθεση, για να μην πω: προσωπική περιουσία, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γράψω κάποια στιγμή, πιο μετά, για το VIII Επεισόδιο, «The Force Awakens», μια ιστορική ταινία που δεν χορταίνεις να τη χαζεύεις και να τη σκέφτεσαι, και που θα την επισκέπτεσαι συχνά στο μέλλον — άλλωστε, καθώς έθεσε τα δικά της τρομερά υψηλά στάνταρ σε ένα σωρό τομείς, θα γίνει απόλυτο σημείο αναφοράς στην κινηματογραφική βιομηχανία και θα πέφτεις συνεχώς επάνω της. Και θα το κάνω πιο μετά, όχι για να μην προδώσω δήθεν κάποιο στοιχείο της —είμαι εναντίον αυτών που είναι εναντίον των σπόιλερ (ούτε καν η λέξη μού αρέσει), και βέβαια οι φίλοι της στήλης σίγουρα την είδαν, μιας και πάνω-κάτω γνωριζόμαστε μεταξύ μας—, αλλά γιατί απλώς τώρα είναι αργά, πάει δώδεκα, ακόμα τα μάτια μου πονάνε από το κλάμα, και το τελευταίο που έχει αξία σ’ αυτό τον κόσμο είναι να γράψω εγώ για το «TheForceAwakens», αυτό το παραμύθι που βγαίνει μέσα από ένα παλιό σεντούκι με χοντρή κλειδαριά και μεταλλικά δεσίματα, και που μπορείς να το δεις, να το ακούσεις, να το πιάσεις στην παλάμη σου, να το σφίξεις στα δάχτυλά του, και, πατώντας ένα κουμπί κάπου εκεί στη λαβή του, να πεταχτεί με ένα συριγμό μια μπλε ελεκτρίκ δέσμη καθαρής ενέργειας από την άκρη του, πασπαλισμένη μαγεία και φτιαγμένη από όνειρα και από δύναμη.