Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου 2015

Αυτό το σημείωμα είναι προσωπικό, και δεν έχει αξία να το διαβάσει κανείς. [§] Κάνοντας έναν απολογισμό της χρονιάς, βλέπω πως φέτος κατάφερα κυρίως ένα πράγμα: να συμπιέσω τον χρόνο μου όσο ίσως ποτέ άλλοτε, να τον τσαλακώσω, να τον κάνω μια βουκιά και να τον φάω. Μα και να το έχω ξανακάνει, ποτέ πριν δεν είχα υπάρξει τόσο μεγάλος στα χρόνια, με τόσο πολύ χρόνο πίσω μου να με κυνηγά, σαν μακριά ουρά, σαν σκιά το βράδυ, σαν λιγδωμένο, ματισμένο σχοινί δεμένο στον αστράγαλο, ποτέ πριν, άρα, δεν έχω υπάρξει τόσο ευάλωτος στα ρολόγια. Θέλω να πω απλώς ότι δεν προλαβαίνω, κι αυτό με κάνει και τρέμω. Αν κατάφερα λοιπόν κάτι, είναι τούτο — να μη μου φτάνει ο χρόνος ούτε καν γι’ αυτή τη στήλη —που ελάχιστους ενδιαφέρει— μα ούτε και για κάτι, ας το πούμε, πιο προσωπικό: κατάφερα να κρύψω τον εαυτό μου στο κομμάτι του συμπιεσμένου, τσαλακωμένου χρόνου που έχει καταντήσει η ημέρα μου, και να με κάνω μια βουκιά και να με φάω. Πολλές λέξεις, πολλές, πιο πολλές από ποτέ άλλοτε, και τόσο λίγος χρόνος για λίγες ακόμα. Δικές μου. Άργησε 12 ώρες ν’ ανέβει το Ημερολόγιο Γεφύρας σήμερα, και κοίτα να δεις που είναι αυτό κάτι χωρίς καμιά, καμιά σημασία. Ο χρόνος είναι η μόνη μας περιουσία, και την παραχωρούμε με θράσος, ξετσίπωτα. Δεν θα γλιτώσουμε από αυτό, κανείς δεν γλιτώνει.