Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2015

Το μικρό, μισερό, σύντομο έτος 2015, που κράτησε από τα τέλη Ιανουαρίου (αν και κατά μία άλλη ανάγνωση είχε αρχίσει ήδη από τον Νοέμβριο τού ’14) και σώθηκε την ημέρα της επιβολής των capitalcontrols, και που γιορτάστηκε πολλές φορές στις πλατείες στο μεταξύ αυτό, με κύκλιους χορούς ευτυχισμένων απαγανακτισμένων και ευφροσύνη πολλή, με ατόφιο λαϊκό γλέντι και κέφι μέχρις εξαντλήσεως, με φιλιά και μ’ αγκαλιές και με δάκρυα ανακούφισης, φτάνει ξεθυμασμένο πια στο επίσημο τέλος του, με βαρυστομαχιά, καλοκαιρινό καιρό, μια στάλα πιο ρυτιδιασμένες σέλφι και όχι πια άλλες resolutions, μηδενική διάθεση για resolutions: αυτά είναι πράγματα που δεν κάνει να τα ψιθυρίζουμε ούτε στον εαυτό μας, που δεν ξεγελιέται. Αλλά και πάλι, είναι βέβαια και κάπως ωραίο το γαλανόλευκο τσίρκο μας, ας το παραδεχτούμε· ή και πολύ: με τους θηριοδαμαστές του, με τους ζογκλέρ του, τους μάγους, τους κλόουν και τα ζώα του — με τις ακαταμάχητες ατραξιόν του, τα αξιοπερίεργα που τέτοια δεν θα δεις πουθενά αλλού, με τις υποσχέσεις του ότι, θα δείτε, θα περάσουμε καλά. Αφού δεν μπορέσαμε λοιπόν —γιατί δεν θέλαμε— να πρωτεύσουμε πουθενά αλλού, ας είμαστε πρώτοι στις curiosités, δεν είναι και λίγο. Αυτή η ευρύχωρη τέντα όλους μάς χωράει και όλους μάς σκέπει. Θα μείνουμε εδώ ν’ ακούμε τη μουσική από την μπάντα και, ένας-ένας, θα πηδάμε στην άμμο της σκηνής για να εκτελέσουμε το νούμερό μας. Γιατί εδώ, στο μικρό μας τσίρκο, επιχειρηματίες, μάγοι, κλόουν και λοιπά νούμερα του βαριετέ είμαστε όλοι μας: η ισότης έρχεται, η ισότης είναι προ των πυλών, η ισότης ήρθε! Ελευθερία εν ισότητι, όχι το αντίθετο. Ζούμε τον επαναστατικό μας Διαφωτισμό, τον Διαφωτισμό αλά γκρέκα. Να χαμογελάμε, όσο πιο πλατιά, τόσο πιο ταιριαστά με το τσίρκο θα είμαστε. [§] (Ήλπισα κάποια στιγμή πως το ’15 θα τελείωνε στις 10 Ιανουαρίου τού ’16. Δεν το πιστεύω πια).