Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου 2015

Ζητούν πολλοί, ή περιμένουν, από μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ (δεν λέω καν «της κυβέρνησης», μιλώ για το κόμμα γενικά) να πάρουν απόσταση από τα αίσχη του Καμμένου (τα τελευταία, καθώς τα προηγούμενα ξεχάστηκαν: τα τελευταία πριν τα επόμενα), να καταδικάσουν, να πουν, «Όχι στο δικό μου όνομα» — να κάνουν κάτι· οτιδήποτε. Θα περιμένουν πολύ. Τα δύο κόμματα, σαν το κινέζικο γιν-γιανγκ, είναι ένα: ένα πράγμα, αγκαλιασμένο, σφιχτοπλεγμένο και ομογενοποιημένο εν τοις πράγμασι. Και είναι ένα, όχι μόνο επειδή κυβερνούν και βουλιάζουν μαζί την Ελλάδα. Είναι ένα γιατί είναι φύσει συμπληρωματικά. Γιατί, επίσης, γνωρίστηκαν καλά στις πλατείες, και έμαθαν εκεί για τις κοινές ιστορικές ρίζες τους, που είναι βαθιές και ισχυρές — και καλά πλεγμένες μεταξύ τους. (Γνωστά πράγματα αυτά, και καλά καταγεγραμμένα στα βιβλία της Ιστορίας, στα Κεφάλαια που αναλύουν το φαινόμενο του εθνικολαϊκισμού όταν έρχεται στην εξουσία). Γιατί τους συνδέουν και πολλά επιμέρους και «δευτερεύοντα», όπως η εξίσου βαθιά απαιδευσία: η έλλειψη καλλιέργειας είναι ισχυρή συγκολλητική ουσία, καταλυτική: και τη λατρεύουν — τους φέρνει πιο κοντά στον «μέσο άνθρωπο», στον πυρήνα του ψηφοφοράτου, ποτίζει τον στόμφο τους και σηκώνει ακόμη ψηλότερα το πιγούνι τους, αλά Μπενίτο. Με άλλα λόγια, το ον που έχει (ξανα)φτιαχτεί, ένα υβρίδιο με πλούσιο παρελθόν και πλατιά ιστορική πείρα, μπορεί να εναλλάσσει εύκολα και ανά πάσα στιγμή στόμα και απευθυσμένο (θυμίζω πάλι εδώ το έξοχα στυλιζαρισμένο γιν-γιανγκ, όπου οι θέσεις των δύο αυτών ανατομικών μελών, των δύο οργάνων, είναι ξεκάθαρες). Να μην περιμένουμε τίποτε. Θα ήταν άκομψο εκ μέρους μας. Όπως άστοχο είναι να κατακρίνουμε για κοπρολαλία μονάχα τον κακό μπάτσο τού ντουέτου, όταν το άλλο μέλος τού γιν-γιανγκ δεν μπορεί καν να πείσει σαν καλός μπάτσος. Μπορεί μονάχα να χασκογελάει. Μαζί μας.