Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 2015

Ημέρα τοπικών εκλογών σήμερα στη Σαουδική Αραβία, κάτι ούτως ή άλλως πολύ καινούριο για τη χώρα, κάτι εξαιρετικό, ωστόσο και μία ημέρα ιστορική, τόσο για την ίδια τη Σαουδική Αραβία, όσο και για όλο τον κόσμο: το βασίλειο υπήρξε η τελευταία χώρα στον πλανήτη που δεν αναγνώριζε δικαιώματα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. (Απομένει βέβαια το Βατικανό, αλλά το Βατικανό είναι suigenerisκαι δεν πιάνεται). Σε μια χώρα με πληθυσμό διπλάσιο από αυτόν της Ελλάδας, οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους είναι λιγότεροι, διαβάζουμε, από ενάμισι εκατομμύριο, και από αυτούς μόνο οι 130.000 είναι γυναίκες, ενώ για τα περίπου 300 τοπικά συμβούλια διαγκωνίζονται 7.000 άτομα, εκ των οποίων 900 γυναίκες όλες κι όλες (και ενδεχομένως να μην εκλεγεί καμιά τους, καθώς δεν τους επιτρέπεται να προσεγγίσουν, καν, τους άντρες ψηφοφόρους, δηλαδή την πλατιά βάση του εκλογικού σώματος), αλλά και πάλι: είναι ένα σπουδαίο βήμα, μικρό αλλά σπουδαίο, μια κατάκτηση του πολιτισμού, σε μία χώρα όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ειδικά τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, είναι ανύπαρκτα. Είναι κάτι που θα μείνει στην Ιστορία. Και προσωπικά έχω τη σιγουριά πως πολλοί από μας θα ζήσουν για να δουν τη Σαουδική Αραβία να μεταμορφώνεται και να (ας μου επιτραπεί) εκπολιτίζεται. [§] Μετά από μία μακρά ημέρα απουσίας από τα Μέσα, αυτή ήταν η πρώτη είδηση που έπεσε επάνω μου, και που εύκολα έσβησε όλα τα σπαράγματα της απεχθούς ημεδαπής καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που αργά αλλά σταθερά (με εξελικτικά άλματα προς τα πίσω: αυτό που στη βιολογία λέμε επαναστροφή) διολισθαίνει σε ένα παρελθόν φαύλο, αντιδραστικό και σκοτεινό. Βέβαια, η ελληνική περίπτωση έχει ένα κοινό με την αντίστοιχη της Σαουδικής Αραβίας: την απίσχναση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών του ατόμου. Ή μάλλον, συμπτωματικά, έχει ακόμη ένα: την ψήφο. Στους μεν δόθηκε, εμείς την ξοδεύουμε χάφτοντας μια ευχάριστη φαντασίωση, και πετώντας τη με χάρη στον βρόντο, για το γινάτι μας.