Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2015

Το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί στην υπόθεση Ρϊχτερ είναι αν έχει αφιερώσει τη ζωή του στην Ελλάδα και αν είναι φιλέλληνας και αν είναι καλός συγγραφέας, αν μελετά τις πηγές, κ.ο.κ. Ισχύουν όλα αυτά. Και ποσώς με ενδιαφέρουν, είναι προσωπικές επιλογές, όπως το να βάλει κάποιος στόχο να γίνει κανείς κορυφαίος στο τάβλι ή να πείσει τον εαυτό του να τρώει κάθε πρωί μούσλι: δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα από αυτά, είναι ολόιδια, ισότιμα. Το βασικό εδώ είναι πως το κράτος (όχι ο «νομοθέτης», και δεν συμμαζεύεται: το ΚΡΑΤΟΣ) θωράκισε με ένα ελεεινό πράγμα τις ανασφάλειές του. Και θα στείλει, μαζί με μια χούφτα ιστορικούς, και όλη την επιστήμη της Ιστορίας στα κάτεργα. Γιατί άλλοι ήρωες δεν θα βρεθούν όσο θα έχουμε νόμους που θα μετράνε πάνω στον πάγκο του χασάπη τα λόγια μας. Κι ακόμη χειρότερα: το κράτος είχε στη φανερή δούλεψή του, και δη αμισθί δούλεψη (τρομερό, και φυσικά ανθρώπινο, και παλιό όσο τα οργανωμένα κράτη — καθώς το «αμισθί» είναι ο φερετζές του ανατροφοδοτούμενου μίσους), χίλιους μύριους προοδευτικότατους πολίτες, που φώναξαν και έγραψαν και χειροκρότησαν και πανηγύρισαν. Μέσα στο περιβάλλον σήψης και φασισμού που έχουμε αναπτύξει και μέσα του ζούμε πέντε χρόνια τώρα, αυτό δα μας έλειπε να μη φτιάχναμε έναν νόμο υπέρ της ανελευθερίας της σκέψης. Έχουμε να δούμε πολλά ακόμα, ο Ρίχτερ είναι μόνο η αρχή.