Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2015

Έμαθα αρκετά αργά ότι έδινε συνέντευξη σε υπαλλήλους του ο Τσίπρας —στην ΕΡΤ, αυτό το εργοστάσιο φτηνιάρικης, ρουτινιέρικης, σκουριασμένης προπαγάνδας, αυτή τη βαριά, χοντρή, δυσκίνητη απολυμένη καθαρίστρια—, πολύ αργά τέλος πάντων για ν’ ανοίξω το Twitter και να δω πέντ’-έξι σχόλια, αλλά αρκετά νωρίς πήρε τ’ αυτί μου ότι ένας από τους βασικούς υπαίτιους για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, μαζί με τον Παπαδάκη, τον Αυτιά και τον Λαζόπουλο, έπαιρνε συνέντευξη από τον Λεβέντη, το άκρον άωτον της πολιτικής παρενδυσίας, για να το ξανακλείσω. Οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ή μάλλον, ούτε ζημιά, αλλά γάτα σίγουρα: η Φαντομά μού κάνει παρέα εδώ στο γραφείο, έχει και λίγο κρύο και με ζεσταίνει, ήρθε να δει τι διάολο θέλω εδώ μέσα δίπλα στο πορτατίφ τέτοιαν ώρα, με το σκοτάδι γύρω μου να φτιάχνει μια μάλλον ενδιαφέρουσα εικόνα γι’ αυτήν, που άλλωστε είναι τόσο περίεργη για τα πάντα, και είναι και όμορφη πολύ και τη χαζεύω, αν και παίζει λίγο περισσότερο από όσο θα ήθελα με τα πλήκτρα. — Μα όσο να τα γράψω όλα αυτά, έφυγε… [§] Θα φύγω κι εγώ, (και) αύριο η δουλειά ξεκινά από τις εφτά και πάει όσο αντέξουμε. Και θ’ αντέξουμε βέβαια, πολύ περισσότερο από τον Τσίπρα, που καίει και από τις δυο άκριες το φιτίλι του και, καταλαβαίνοντάς το (γιατί αυτό μπορεί να το καταλάβει), τρέμει και αρρωσταίνει από τον φόβο. Δεν έχει άδικο να φοβάται. Άδικο είχε που πίστευε ότι θα άντεχε περισσότερο. Θα ’ναι στενόχωρο που θα τον βλέπουμε να διαλύεται πολιτικά μπροστά μας, αλλά: θα ’ναι και μια παρηγοριά.