Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2015

Όπως τα σκυλιά που ρουφούν την εικόνα σου κοιτώντας σε σταθερά, επί ώρα πολλή, χωρίς να το κουνήσουν, απομνημονεύοντας για άλλη μια φορά τα χαρακτηριστικά σου ένα-ένα και χιλιοστό το χιλιοστό, θαυμάζοντάς σε, λατρεύοντάς σε σιωπηλά, σχεδόν κλαίγοντας από ευτυχία μπροστά στην παρουσία σου, δακρύζοντας ίσως, βουρκωμένα και έξαλλα από αγάπη μολονότι απολύτως σιωπηλά, έτσι κι εμείς, αποχαυνωμένοι από την πατρίδα-ζόμπι, που όλο πεθαίνει κι όλο μένει, όχι όρθια αλλά σερνάμενη, που όλο επενδύει στον θάνατό της και απειλεί με αυτόν, σαν απελπισμένος εραστής που στρέφει στο αντικείμενο του έρωτά του ένα μπουκαλάκι υπνωτικά χάπια λες κι είναι πιστόλι και ολοφύρεται και ουρλιάζει πως θα τα καταπιεί όλα μαζί με αλκοόλ, έτσι κι εμείς, άρρωστοι και κουρασμένοι, βαριεστώντας από τη σαχλή επαναληπτικότητα των ίδιων και των ίδιων συμπτωμάτων, ξέροντας καλά τα συνθήματα που ρεκάζουν οι λογής μπιστικοί, έχοντας δει στους εφιάλτες μας τι μέλλει να γίνει, και πότε, και πόσο θα πονέσει, και ποιους θα παραχώσει πρώτους-πρώτους και καλύτερους, και ποιοι είναι να προδοθούν αρχή-αρχή, έτσι κι εμείς, απορημένοι με το μεγαλείο της δειλίας μας, ατάραχοι εδώ πια και μια ζωή μπροστά στην αβελτηρία προυχόντων και κολίγων, μπουκωμένοι λάσπη ώς τα μπούνια, απαυδισμένοι σαν παιδάκια που ήξεραν το μάθημα αλλά δεν τα σήκωσαν να το πουν αλλά και με στομωμένη γλώσσα από την πολλή ανάγκη να μιλήσουμε και να τα πούμε, έτσι κι εμείς κοιτάμε τον κόσμο, τον έξω κόσμο, και μ’ ένα του συνηθισμένο βλέμμα —όποιο να ’ναι, δεν έχει σημασία τι— κουνάμε την ουρά μας και μας τρέχουνε τα σάλια. Αλλά βέβαια δεν είμαστε σκυλιά· είμαστε μονάχα μόνοι, και είμαστε μακριά, και γύρω-γύρω έχει τείχη, και γύρω μας είναι το εδώ. Αυτό εδώ το εδώ, το μισοπεθαμένο. Όχι Τρίτος Κόσμος, αλλά ο Όχι Κόσμος.