Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015

Σαν τους ομόκεντρους κύκλους στον κομμένο κορμό, που φανερώνουν την ηλικία του δέντρου, η ζωή μας δεν παρουσιάζει μεγάλες ή έντονες αλλαγές — δεν έχει να επιδείξει πολλά καινούρια θεάματα — προτιμά να βαδίζει πάνω στα ίδια χνάρια, φορώντας απλώς μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι. Τρόμοι, μικροί και μεγάλοι, αγάπες, έρωτες, συνήθειες που εξακολουθούν να σε τραβούν σαν μαγνήτης, αποτυχίες, περισσότερες αποτυχίες, λάθη, τα ίδια πάντα, όλα τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των παλιών, των πρώτων, μα λάθη που πάντα — που απλώς απαιτούν μεγαλύτερα πρόστιμα κάθε φορά, και τα εισπράττουν. Γυρνάμε και γυρνάμε γύρω από τον κεντρικό άξονα, αλωνίζοντας και όλο αλωνίζοντας τον παλιό εαυτό μας, γύρω από τον ίδιο αρχέγονο κεντρικό άξονα, τον εαυτό, εκείνον που μας έτυχε όταν συλληφθήκαμε, πριν κλάψουμε για πρώτη φορά, και πολύ πριν καταλάβουμε πως αυτό το κλάμα θα συνεχίζεται για πάντα, για μια ζωή — με πιο ώριμα απλώς δάκρυα όσο περνάει ο καιρός και όσο πληθαίνουν οι λόγοι να κλαις, με πιο ώριμα δάκρυα όσο αραιώνουν οι άνθρωποι που σε κάνουν, με την απουσία τους, να κλαις. Γύρω-γύρω, γύρω-γύρω, κύκλοι που μοιάζουν μεταξύ τους και που ελάχιστα απέχει ο ένας από τον άλλο, τόσο ελάχιστα που εντέλει και η ίδια η απόσταση του πρώτου από τον τελευταίο εκμηδενίζεται, γίνεται ένα βήμα, ένα ακόμη ξύπνημα, ένα ακόμη λάθος, μία ακόμη αποτυχία, μία (η ίδια πάντα) συνήθεια, ένας ακόμη έρωτας, μία ακόμη αγάπη, ένας ακόμη τρόμος, μία διαρκής ανάπτυξις βαθείας ρυτίδος — απλώς, για να το καταλάβεις, πρέπει να κοπεί ο κορμός με εκείνο το μεγάλο πριόνι, που τη μια του λαβή κρατάει ο ακίνητος χρόνος και την άλλη κουνάς, μέσα-έξω, μέσα-έξω στον κορμό, έξαλλα, εσύ.