Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 2015

Ήταν ένας στο ματς χτες, που όλο έβριζε. Τους πάντες. Αντιπάλους, διαιτητές, μάνατζερ, διοικήσεις, σωματεία, ενώσεις, τύχη, μοίρες, θεούς, διαβόλους — τα πάντα. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Λόγοι υπήρχαν βέβαια, πάντα υπάρχουν, αν και δεν αφορούσαν —πλην ελαχίστων— τον συγκεκριμένο αγώνα: οι περισσότεροι, και σίγουρα οι βασικότεροι, ήταν γεννήματα τού χτες, λάθη που έγιναν στο παρελθόν, αυτογκόλ που σημειώθηκαν σε περασμένες εποχές, χτυπήματα που δόθηκαν πριν από καιρό, και τρικλοποδιές που μπήκαν παλιά, ή και όχι και τόσο παλιά, πάντως όχι σ’ αυτό το ματς. Έβριζε, και έβριζε, και έβριζε, ασυντόνιστα με το θέαμα που παρουσιαζόταν στο γήπεδο, σαν να μην έβλεπε τον αγώνα, σαν να έβλεπε άλλους, αγώνες που έληξαν μέσα σε δάκρυα, απορία και θάμπος κάποτε. Δύο λεπτομέρειες: τα ’λεγε σιγανά όλα αυτά, η φωνή του ίσα που ξεπερνούσε τον εαυτό του, ο αέρας γύρω του ταλαντωνόταν ελάχιστα παρά την αθρόα προσφορά των λέξεων, ζήτημα αν τον άκουσαν άλλοι εκτός από τους πολύ-πολύ κοντινούς του. Είναι —το ξέρετε— όπως οι φωνές που βγάζουμε όλοι εμείς στα λογής κοινωνικά δίκτυα: φωνίτσες που κανείς δεν ακούει, που δύσκολα κρύβουν τις καταβολές και τις ενοχές μας, που ποτέ δεν επηρεάζουν τίποτε και κανέναν μα κανέναν απολύτως. Και σίγουρα όχι μια κυβέρνηση που ήρθε εδώ, καλεσμένη τού όχλου, για να εδραιώσει ένα εθνοσωτήριον καθεστώς, όπως αυτή το θέλει, και όπως δεν θα μπορούσε ποτέ του να το φανταστεί ο αλητήριος όχλος. Κανείς δεν ακούει, κανέναν δεν επηρεάζουμε, φωνάζουμε με το στόμα παραγεμισμένο βαμβάκι. Και κατά βάθος το ξέρουμε: αλλά το ξεχνάμε τεχνηέντως, για να μη μας πάρουν τα δάκρυα από τη δειλία, τη ανημποριά, ή και τα δύο. [§] Η δεύτερη λεπτομέρεια είναι ότι αυτός ο άνθρωπος είχε την κοψιά μου.