Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου 2015

Όλο και περισσότεροι γράφουν, τις τελευταίες ημέρες, για το μεγάλο δίκιο της Ευρώπης, που μόνη αυτή δέχεται τα κύματα των εξαθλιωμένων προσφύγων, τη στιγμή μάλιστα που η Σαουδική Αραβία, ας πούμε, δεν δέχεται κανέναν τους στα εδάφη της, μολονότι, αν μη τι άλλο, έχει και τα χρήματα και τον χώρο, ενώ και οι ίδιοι οι ξεσπιτωμένοι Σύροι δεν την προτιμούν, επειδή είναι ένα ανελεύθερο κράτος που δεν αναγνωρίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, κρατά τις γυναίκες μακριά από τη ζωή και αποκεφαλίζει κρατουμένους για «αδικήματα» που για τον πολιτισμένο κόσμο (εννοούν τη Δύση, τα χριστιανικά κράτη) δεν είναι καν αδικήματα. Οι παράφρονες ισλαμιστές, λένε, σφάζουν και μακελεύουν, οι πετρελαιάδες τους χρηματοδοτούν και κωφεύουν στις οιμωγές των ομοθρήσκων τους, και η καημένη η Ευρώπη καλείται να βγάλει και πάλι τα κάστανα από τη φωτιά. Η απάντησή μου είναι πως, δεν καλείται απλώς να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά οφείλει να τα βγάλει. Και όχι μόνο: εντέλει, θα τα καταφέρει κιόλας. Γι’ αυτό είναι η Ευρώπη, όχι για να μας παρέχει βιβλία να διαβάζουμε, τραπεζάκια σε όμορφα καφέ για να τα ακουμπάμε και Μέγαρα για να ακούμε τις παλιές μουσικές: όλα αυτά είναι παρεπόμενα της αποστολής της. Η Ευρώπη υποχρεούται να μερεύει τον κόσμο. Το ίδιο και η Αμερική βέβαια, που, ως νέα, θα ακολουθεί πάντα δεύτερη, παρά την ισχύ της. Η Ευρώπη θα δεχτεί ακόμη και όλη τη Συρία αν χρειαστεί, και θα το κάνει μετά χαράς. (Και θα κερδίσει από αυτό: δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, δεν υπάρχει δωρεάν άσυλο).