Κυριακή, 1 Νοεμβρίου 2015

Και τι κάνουμε λοιπόν μέχρι να επιβληθεί το καθεστώς στη χώρα και να πανηγυρίζει έξαλλα ο κόσμος στους δρόμους για τη μεγάλη νίκη της συντήρησης (εντέλει όμως: επιτέλους, της Αριστεράς), αν δεν γίνεται να μεταναστεύσουμε λόγω φτώχειας, ηλικίας, δειλίας, αδράνειας ή βλακείας; Θα σας πω: πασχίζουμε να μαζέψουμε προμήθειες — από χρήματα και τρόφιμα και ποτά, μέχρι βιβλία και συντρόφους. Αυτή η δεύτερη κατηγορία φαίνεται πιο εύκολη, και πράγματι είναι. Και η πρώτη δικαίως φαντάζει βουνό. (Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να αγοράσω αρκετό λάδι, ας πούμε, ή τον καφέ που πίνω: όχι περισσότερο από ένα-δυο εναμισόλιτρα από το πρώτο, και δη «ετικέτας», και δυο κουτιά νες από το δεύτερο· και, άλλωστε, και εκατό-διακόσια ευρώ να έχει κάποιος, τι να πρωτοαγοράσει, τι να πρωτοαποθηκεύσει, και πού — ό,τι και να εξασφαλίσεις μέσα στο σπίτι σου, δεν θα φτάσει· και, μέχρι να ’ρθει αυτό που έρχεται καλπάζοντας, θα τα έχει καταναλώσει όλα). Έτσι, επιδοθείτε στη δεύτερη κατηγορία, μανιωδώς και λυσσαλέα: βρείτε συντρόφους (και αγαπάτε τους, και κάντε τους να σας αγαπήσουν) και προμηθευτείτε βιβλία (και μην τα δανείζετε). Δεν έχω να πω κάτι άλλο αυτή την κρύα Κυριακή. [§] ΥΓ. Ώς τότε, βέβαια, κάντε κι εσείς χαβαλέ, όπως όλοι οι άλλοι. Έρχονται και Γιορτές, όλα καλά. Δεν είναι λόγος να στενοχωριέται κανείς. Σε τελική ανάλυση, δεν γαμιέται;