Σάββατο, 31 Οκτωβρίου 2015

Σε μία χώρα που μισεί τις συγκλίσεις και που εν καιρώ ειρήνης προτιμά αφεύκτως τον αφανισμό της παρά να συναινέσει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δηλαδή σωτηρίας, όπως στα χωριά της βόρειας Αλβανίας, της Σικελίας και της Κρήτης που επιλέγουν τη βεντέτα, την αιματηρή θυσία της οικογένειας, παρά τη ζωή, πέραν τού ολέθριου κομματισμού, της επικής έλλειψης συνείδησης συνέχειας στο δημόσιο —συγγενείς νόσοι αμφότερες του ελληνικού πράγματος: εδώ και κοντά δύο αιώνες, το ίδιο φασούλι—  και της αναπόδραστης βασάνου όσων έχουν τάχα να χάσουν τα «κεκτημένα» τους από τις αλλαγές (από όποια αλλαγή), το κυριότερο εμπόδιο των μεταρρυθμίσεων είναι ο μυωπικός προγραμματισμός τους: οι κυβερνώντες σχεδιάζουν την όποια δράση τους, στην καλύτερη περίπτωση, με ορίζοντα εκλογικού κύκλου και εκκινώντας πάντα από το μηδέν, σαν να μην προηγήθηκε τίποτε: ab ovo — επινοούν και αφηγούνται τον κόσμο από το αυγό της Λητούς ξανά και ξανά. Στην περίπτωσή μας, γιατί πλέον τα πράγματα άλλαξαν, οι Τσίπρας και Καμμένος, σαν άλλοι Γιωρίκας και Κωστίκας, ή όπως στην ταινία «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος», προτίμησαν (κι εδώ αφαιρώ από τη συλλογιστική μου το σχέδιο του πρώτου να απαγάγει τη χώρα και να τη βγάλει εκτός Ευρώπης), προτίμησαν, λέω, να ξεκινήσουν πολύ πριν από το μηδέν, για λόγους αυθεντικής μικροπολιτικής και λαϊκιστικού εντυπωσιασμού, εντυπωσιασμού λαϊκής αγοράς και επιθεωρήσεως, ώστε να το φτάσουν κάποια στιγμή, να φτάσουν το μηδέν, εννοώ, ασθμαίνοντας και έχοντας βέβαια κατακάψει στο μεταξύ όλα τα υλικά που μπορούν να συνεισφέρουν στην κίνηση της μηχανής: όλο το «λίπος». Το πλάνο τους δεν είναι κοντόθωρο όπως των κανονικών πολιτικών: είναι απλώς ανύπαρκτο. Είναι το «βλέποντας και κάνοντας» για να περάσει κι αυτή η ρημαδομέρα, και, αν όλο αυτό αυτό αφορούσε μιαν άλλη χώρα, ευρισκόμενη κατά προτίμηση σε άλλη ήπειρο, ίσως απλώς να μας προκαλούσε —το πολύ— συγκρατημένα γέλια. Τώρα απλώς θα μας στερήσει από τα βασικά. [§] Πριν από δέκα χρόνια, ο Σημίτης είχε πει —όπως μού θυμίζει κάτι που διαβάζω— το περίφημο, «Δεν είμαστε καταδικασμένοι στη μιζέρια». Έπεσε έξω.