Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015

Είναι μια παροιμία —νομίζω ιταλική— που πάει κάπως έτσι: όταν ένα καβούρι, λέει, πάει να βγει από τον κουβά, το τραβάνε τα άλλα πίσω. Είναι βέβαια μια εντυπωσιακή σκέψη, και άλλο τόσο εντυπωσιακή η αναλογία, όμως εκείνο που χθες, όταν την ξαναθυμήθηκα, μου έκανε ακόμη πιο πολλή εντύπωση είναι η εξής λεπτομέρεια: ένα είναι το καβούρι που πάει να βγει από τον κουβά, κι όλα τα άλλα, τα πολλά, είναι που το τραβούν πίσω και το εμποδίζουν να φύγει, να το σκάσει. Εδώ, οι αναλογίες είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικές. Για να μην τα πολυλογώ, υπάρχει μια αλήθεια που μας ξεπερνά, ό,τι κι αν θέλουμε, ό,τι κι αν ονειρευόμαστε, όσο κι αν φωνάζουμε και κριτικάρουμε: υπακούμε στη συνισταμένη βούληση των πολλών, της πλειοψηφίας — αν η πλειοψηφία βδελύσσεται την Ευρώπη (όχι τον πλούτο της: τη δυνατότητα της ελευθερίας των σωμάτων της, για την οποία και γίνεται όλο το μακελειό, όλος ο αγώνας), είτε θα υποταχτούμε στην επιθυμία της, είτε θα φύγουμε. (Ναι, προφανώς και υπάρχει και ο δρόμος της σύγκρουσης, αλλά ήταν που ήταν δύσκολος μέχρι τώρα — πλέον, και ειδικά στην εποχή των παγετώνων που έρχεται στη χώρα, είναι και θα γίνει πολύ περισσότερο από ποτέ ατελέσφορος, στέρφος, τζούφιος). Και, μεταξύ μας: τη βδελύσσεται. Οι πολλοί —ήδη το απέδειξαν, μη γελιόμαστε— θα προτιμήσουν ακόμη και την πείνα από την ελευθερία. Και τα καβούρια έχουν δυνατές δαγκάνες.