Πέμπτη, 29 Οκτωβρίου 2015

Εχθές ένας γνωστός, πολύ γνωστός συνάδελφος, συγγραφέας και μεταφραστής, αυτό που λέμε έγκριτος —και το εννοούμε: ας ληφθεί η τετριμμένη και αφρόνως πολυχρησιμοποιημένη λέξη κατά κυριολεξίαν στην περίπτωσή του—, με πολλές περγαμηνές και με δεκάδες, μάλλον εκατοντάδες επαινετικές κριτικές για τη δουλειά του, με τρομερή εποπτεία επάνω σε πολύ πλατιά πεδία της γλώσσας και του στοχασμού, σε μια συζήτηση που είχαμε στο πόδι, καθώς είχαμε συναντηθεί περισσότερο στην τύχη κι ενώ λέγαμε απλώς δυο λόγια για την παρέλαση των τανκς και των απορριμματοφόρων, μου αποκάλυψε ότι σκοπεύει να μεταναστεύσει, μιας και εδώ πλέον πολύ δύσκολα βρίσκει δουλειά και, όταν βρει, οι αμοιβές είναι «της δεκαετίας τού ’80», όπως μου είπε χαρακτηριστικά. Δεν είναι ο μόνος, οι περισσότεροι φίλοι μου —ένας κι ένας όλοι τους, εξαιρετικά παιδιά— βρίσκονται από μήνες τώρα στο εξωτερικό, για δουλειά και, επί τη ευκαιρία, και για επιπλέον σπουδές, και όσοι έχουν μείνει εδώ είναι κι αυτοί σε συζητήσεις, ή προς άγραν βίζας, ή, γενικά, στη διαδικασία να φύγουν. Τα ’χουμε ξαναπεί από δω, αρκετές φορές. Τα πράγματα είναι άσχημα πολύ, και η κατάρρευση που έρχεται θα μας χτυπήσει όλους με βιαιότητα. Φεύγετε να φεύγουμε, λοιπόν. Λογικά, δεν θα έπρεπε να σταθώ στην απόφαση του φίλου μου και να την αναφέρω εδώ στο Ημερολόγιο — είναι ένας από τους τόσους. Το κάνω για ένα λόγο: επειδή ο συγκεκριμένος φίλος είναι εξήντα δύο ετών.