Προπομπός της εννοιολογικής τέχνης, έχοντας μέντορα τον Allan Kaprow στο Rutgers University (1956-1959) και αφού παρακολουθήσει μαθήματα ιστορίας της τέχνης κοντά στον M. Shapiro στο Columbia (1959), αρχίζει αμέσως να συμμετέχει στα καινοτόμα τότε happenings, που διαπνέονται από ένα ύφος νέο-dada, και να εκθέτει (1959) σε γνωστές γκαλερί (στη Reuban Gallery και στη συνέχεια στην Pace), συνεργαζόμενος με τους J. Dine, R. Grooms, C. Oldenburg (σύμφωνα με τον οποίο ο Σαμαράς ήταν απ’ τους θεμελιωτές της τέχνης της performance). Το 1969 παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση στο ΜοΜΑ και το 1970 στο Αννόβερο. Το αταξινόμητο εικαστικό του έργο κινείται αρχικά στα όρια του μινιμαλισμού (αρχές του 1960), στη συνέχεια στο πνεύμα των M. Duchamp (με τα περίφημα «ready-made» αντικείμενα) και J. Cornell, με τα «κουτιά» του (1962), ενώ σύντομα αρχίζει να ασχολείται με τα περιβάλλοντα και τις εγκαταστάσεις (το 1964 με το «Room 1» στην Green Gallery, και το 1966 με το περίφημο «Mirrored Room»). Διακρίνεται ως πρωτοπόρος με τις «φωτο-επεμβάσεις» ή «φωτο-μεταμορφώσεις» του («Photo-Transformations», 1973-74), χρησιμοποιώντας μια μηχανή Polaroid, με επεξεργασίες στο φωτογραφικό χαρτί. Πρωτεϊκός καλλιτέχνης, δεν σταματά να πειραματίζεται με διάφορα υλικά και μέσα της τέχνης του. Από το 1996 περνάει στο χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, χρησιμοποιώντας υπολογιστή, και από το 2002 ψηφιακή κάμερα και το Photoshop. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε με την κάμερα του iPhone του. Έλαβε μέρος σε τέσσερις Documenta στο Κάσελ και εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2009. Έργα του βρίσκονται σε πλήθος μουσείων και συλλογών σε διάφορες χώρες.
Για τον Λουκά Σαμαρά, θα ακολουθήσει εκτενής αναφορά στον σε επόμενο τεύχος του Books’ Journal.
