Αλλά υπάρχουν τα ποιητικά της βιβλία, οι μεταφράσεις της, οι ακούραστες ποιητικές της αναζητήσεις, που ίσως τη φέρουν κοντά στους νεότερους οι οποίοι θα θελήσουν να γνωρίσουν μια γυναίκα-δημιουργό που με το ντουέντε το οποίο διέθετε δόθηκε –με απίστευτη δοτικότητα– στο «παθιασμένο και απόλυτα συναρπαστικό ψάξιμο» δημιουργών που είχε στην κυριολεξία λατρέψει .
Στον τόμο που εξέδωσε το 1995, με τίτλο Γιώργος Σαραντάρης. Ο μελλούμενος (εκδ. Δίαυλος) καταθέτει την αναζήτηση-περιπλάνησή της 30 ολόκληρων χρόνων (1964-1994), με σκοπό να κάνει τον άγνωστο Σαραντάρη γνωστό στους πολλούς, συνομιλώντας μεταξύ άλλων με τον Γ. Μαρινάκη, τον Ελύτη, τον Γεώργιο Μουρέλο, τον Γιάννη Σκαρίμπα, τον Άρη Δικταίο, τον Ν. Γ. Πεντζίκη, τη Ζωή Καρέλλη, τον Τάκη Βαρβιτσιωτη, τον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, τον Άγγελο Σημηριώτη, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Γιάννη Παππά, τον Ανδρέα Καραντώνη, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο. Στο μότο, στο τεράστιο υλικό αυτού του τόμου που κρατά τον ποιητή στην κερδισμένη με το έργο του αιωνιότητα, διαβάζουμε τα λόγια του:
Θα ’θελα να το καταλάβουν τουλάχιστον οι ποιητές πως όποια δημιουργία δεν στρέφεται προς το μέλλον, δεν είναι δημουργία, αλλά χαμένος καιρός. Χαμένος καιρός όπως κάθε ζωή που δεν προεκτείνεται, που δεν ρίχνει ρίζες για άλλες ζωές, για μια διαρκέστερη ύπαρξη (30/4/1936).
Ολυμπία, δεν σε αποχαιρετώ. Ξαναγράφω στίχους από ποίημά σου:
Περπατούσε και πήγαινε
Μακρινή και μόνη,
Κι ο δρόμος δεν έλεγε ποτέ να τελειώσει.
