Υπήρξε δυναμική προσωπικότητα, με σοβαρή ερευνητική εργασία (εξέδωσε τον Λουκή Λάρα του Δημητρίου Βικέλα, ενώ το κυρίως ερευνητικό έργο της αφορούσε τη σχετικώς άγνωστη ελληνική λογοτεχνία του 19ου αιώνα και τον Στέφανο Α. Κουμανούδη) και παρεμβατικό ρόλο – μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνη για τα παραρτήματα του «Λογοτεχνικού Πολίτη», που καταλάμβαναν σημαντικό χώρο στο περιοδικό Ο Πολίτης του Αγγελου Ελεφάντη, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν ο σύζυγός της.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τη Μαριάννα Δήτσα – κι ας είχαμε πολλά χρόνια να ιδωθούμε. Αλλά για την ώρα ας επικαλεστώ άλλον, αλλιώς: τον Ηλία Λάγιο (1958-2005). Η ποιητική συλλογή του Το βιβλίο της Μαριάννας (Ίκαρος, β’ έκδ. 2007), με ποιήματα που μιλούν για τη (ή απευθύνονται στη) Μαριάννα, περιλαμβάνει και το ακόλουθο:
ΧΩΡΙΣΜΟΥΛΗΣ
Θα ’ρθη (στο Μετς), την ώρα που θα λείπης,
θα τρίξουν σαν να κλαίνε τα κλειδιά του·
ήσυχα, θα περάση στο δωμάτιο,
που εφύλαξεν τις πράξεις της αγάπης.
Θα πιάση μια στιγμή το μαξιλάρι,
να μυρωθή με το σγουρό άρωμά σου·
θα σκύψη, θα χαϊδέψη τα σεντόνια,
λέγοντας πως χαϊδεύει το κορμί σου.
Στα χείλη του θα τρέμη το τσιγάρο,
ως ξεκρεμάση αργά το φόρεμά σου.
Τα πράγματα της μνήμης θα του γνέφουν.
Μα ως πάει να φύγη (ακούστε) θα σκοντάψη
στο μαύρο σου γοβάκι. Τότε αιφνίδιος,
βαθύς καημός, τα μάτια του θ’ ανάψη.
