Γνώρισα τον Τάκη Καφετζή στο Αντί. Ήταν βασικός αναλυτής της Αριστεράς, αλλά και κριτικός των ιδεολογιών της χειραφέτησης. Έγραφε ακόμα για τη Γαλλία, για τα κινήματα, για τους επιδραστικούς φιλοσόφους της εποχής – για πολλά άλλα.
Το ύφος του ήταν βαρύ, οι αναλύσεις του περίπλοκες αλλά πάντα απέπνεε σιγουριά αφού κατείχε απολύτως τα αναλυτικά εργαλεία του. Στα γραπτά του ήταν πάντα σοβαρός, αλλά στη ζωή, χωρίς να χάνει τη σοβαρότητά του, ήταν ανάλαφρος και πολύ συχνά τρυφερός. Κι είχε ανεπτυγμένη αίσθηση υψηλού χιούμορ. Τον θυμάμαι πρωτεργάτη ενός αποκριάτικου τεύχους, μιας σατιρικής Αυριανής (της Αδειανής) που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία, θυμάμαι τα δύο σχόλιά του στο ύφος των εντιτόριαλ της εφημερίδας του συκοφαντικού λαϊκισμού: «Ασβέστη ρε» και «Έιτζ στο ψωμί». Αμίμητος.
Ο Τάκης Καφετζής είχε γεννηθεί το 1952. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και το Παρίσι, αναδείχθηκε διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών και επί εικοσαετία εργάστηκε στο Ινστιτούτο Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του Αντί και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε τη γραμμή του τα πολύ ενδιαφέροντα χρόνια του περιοδικού, όταν ήταν έντυπο πολιτικού διαλόγου στο χώρο των δημοκρατικών αριστερών ιδεών και ανάδειξης του αυταρχισμού των κομμουνιστικών χωρών. Εργάστηκε επίσης ως καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Υπήρξε συνεργάτης του Κωνσταντίνου Τσουκαλά (στοχάστηκε ιδιαίτερα πάνω στο έργο του) και του Ηλία Νικολακόπουλου (τα τελευταία χρόνια, ήταν και ο ίδιος αναλυτής των πολιτικών τάσεων της ελληνικής κοινωνίας και των εκλογικών αποτελεσμάτων), ενώ όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της η Ελληνική Εταιρεία Πολιτικής Επιστήμης υπήρξε «μέλος της επίλεκτης εκείνης ομάδας που επανατοποθέτησε την κοινότητα των ελλήνων πολιτικών και κοινωνικών επιστημόνων στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ακαδημαϊκής κοινότητας μετά την τραγωδία της στρατιωτικής δικτατορίας».
Ο Τάκης Καφετζής ήταν δημοκράτης αριστερός διανοούμενος. Οι ιδέες του ήταν ο οδηγός της ζωής του και με τον τρόπο του δεν τις παραβίασε. Ήταν γλυκός, και όταν συμφωνούσες και όταν διαφωνούσες μαζί του. Κι ήξερε ότι η φιλία ήταν μια αξία που μπορούσε άνετα να εμπεριέχει τη διαφωνία για πολλά – αλλά, βέβαια, όχι για τα θεμελιώδη, τα οποία πάντα είναι η γνώση, η πνευματικότητα, η χειραφέτηση και, βέβαια, η δημοκρατία.
Αντίο Τάκη.