Η ιδέα για τη δημιουργία Ελληνικής Παιδικής Βιβλιοθήκης, σε mainstream χώρο της ευρύτερης κοινωνίας, σε μια από τις πρωτεύουσες του ομογενειακού Ελληνισμού, στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, γεννήθηκε γύρω στο 2001, αν θυμάμαι καλά.
Σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Σημίτη, σύμβουλος για θέματα ποιότητας ζωής, ήταν ο Αντώνης Αγγελίδης και Γενικός Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού (ΓΓΑΕ), ειδικός σύμβουλος του οποίου ήμουν εγώ, ήταν ο ομογενής πρώην υπαρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του Εργατικού Κόμματος Αυστραλίας στην πολιτεία της Βικτώριας, Δημήτρης Δόλλης. Στη Βικτώρια, τότε, πρωθυπουργός ήταν ο εργατικός Steve Bracks.
Την ευθύνη υλοποίησης αυτής της πολύ σημαντικής ιδέας, από την πλευρά του Γραφείου του Πρωθυπουργούς της Ελλάδας, τη χρεώθηκε η Έλγκα Καββαδία. Από την πλευρά του ΓΓΑΕ/ΥΠΕΞ, ο ρόλος του οποίου ήταν καταλυτικός, την ευθύνη τη χρεώθηκα εγώ.
Οι πρώτες μου επαφές με την κυρία Καββαδία, πάντα έτσι την αποκαλούσα, αλλά και αυτή, με την αστική ευγένεια που τη διέκρινε πάντα κύριε Καραμάρκο με αποκαλούσε, οι πρώτες μας επαφές λοιπόν, ήταν τηλεφωνικές. Είχε ευγένεια, τσαγανό, τσαμπουκά και αποφασιστικότητα.
Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αποφασίστηκε να γίνει ένα ολιγοήμερο ταξίδι στη Μελβούρνη, για να συναντηθούμε επίσημα με το Διοικητικό Συμβούλιο της Πολιτειακής Βιβλιοθήκης της Βικτώριας στη Μελβούρνης, μιας από της ποιο εντυπωσιακές βιβλιοθήκες του ντουνιά. Ναι! Στοχεύαμε στη δημιουργία Τμήματος Ελληνικής Παιδικής Βιβλιοθήκης μέσα στην παλαιότερη και μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη της Αυστραλίας, που θεωρείται ταυτόχρονα και μια από τις πιο σημαντικές δημόσιες βιβλιοθήκες του κόσμου! Και η Αυστραλιανή πλευρά δεχόταν να μας εκχωρήσει χώρο μέσα στη βιβλιοθήκη!
Στη συνάντηση που είχαμε μέσα σε χώρο της Πολιτειακής Βιβλιοθήκης με το Δ.Σ. της, πρόεδρος του οποίου ήταν τότε ο μεγαλοδημοσιογράφος Sam Lipski, η βιβλιοθήκη, δια στόματος του προέδρου της αν θυμάμαι σωστά, εξέφρασε τη βούλησή της να μας εκχωρήσει χώρο της για τη δημιουργία Τμήματος Ελληνικής Παιδικής Βιβλιοθήκης! Το χώρο θα το διαμόρφωναν κατάλληλα οι αρχιτέκτονές της και ο οργανισμός της κυρίας Καββαδία θα έκανε τα υπόλοιπα. Εκεί η Έλγκα κλώτσησε! Ήθελε οι αρχιτέκτονες να είναι δικοί της, να είναι Έλληνες, πράγμα φυσικά που δε θα γινόταν ποτέ αποδεκτό από την πλευρά των Αυστραλών, μια και η Πολιτειακή Βιβλιοθήκη, που κτίστηκε το 1854, θεωρείτε αρχιτεκτονικό κόσμημα και εθνική πολιτισμική κληρονομιά της χώρας. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ αν τη διαφωνία της αυτήν την εξέφρασε δημόσια, κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, ή αν απλά την εξέφρασε σε μένα, ιδιωτικά, με έμφαση.
Ούτε επίσης θυμάμαι καλά, το λόγο για τον οποίο δεν υλοποιήθηκε ποτέ αυτή η μοναδική ευκαιρία να γίνει κάτι καινοτόμο και πολιτισμικά σημαντικό για την Ελλάδα και της Ελληνοαυστραλιανή κοινότητα, μέσα στην καρδιά της κορυφαίας βιβλιοθήκης της μεγάλης χώρας του νότου…
Πάντως, δε νομίζω να είχαν δεύτερες σκέψεις οι Αυστραλοί. Μάλλον οι νεοελληνικές ανακολουθίες ευθύνονται…