Ο γλάρος κατέβαινε πολύ χαμηλά και παρατηρούσε τους ανθρώπους που ήταν μέσα στα ψάθινα καθισματάκια τους πάνω στην ακτή. Τα καθίσματα είχαν ένα κάλυμμα – το έκλεινες όταν φυσούσε ο αέρας για να προστατευτείς από την άμμο που σηκωνόταν και σου μαστίγωνε το πρόσωπο, έμοιαζαν με κλουβιά απο μακριά. Ο γλάρος πετούσε χαμηλά κι έβλεπε τους ανθρώπους μέσα στα κλουβιά τους. Ηταν στη Sylt, ένα νησί στη Βόρεια Θάλασσα, στο βορειότερο σημείο της Γερμανίας. Μια απέραντη παραλία, μια ευθεία σαράντα χιλομέτρων, με άσπρη άμμο και πανέμορφες αμμοθίνες, με βλάστηση λόγω των βροχών, με την άγρια θάλασσα παντού, και πάνω απ' όλα τον αέρα που δεν σταματούσε ποτέ, την απόκοσμη αίσθηση που μετέδιδε αυτός ο θόρυβος του αέρα καθώς χτυπούσε τους αμμόλοφους. Δεν έχω δει πιο ωραίο μέρος στη ζωή μου.
Προσπαθούσα να πηγαίνω εκείνα τα χρόνια κάθε καλοκαίρι στη Βόρεια Θάλασσα. Οι φίλοι μου είχαν μανία με τα ελληνικά νησιά, εγώ σκυλοβαριόμουν σ' αυτά –υπάρχει πιο βαρετό μέρος απο τη Σαντορίνη;-, ανυπομονούσα να φύγω και να πάω να δω τα μαύρα κύματα του Βορρά, τα μολυσμένα αλλά μαγικά για μένα... Γύρισα όλη τη βόρεια ακτή επί χρόνια, αλλά στη Syltπήγα μόνο δυο φορές γιατί ήταν πανάκριβη, ήταν το πιο ακριβό θέρετρο σε όλη τη Γερμανία. Εκεί παραθέριζαν οι πραγματικά ευκατάστατοι Γερμανοί και ό,τι είχε απομείνει από την παλιά χανσεατική αριστοκρατία. Δεν πήγαιναν όλοι αυτοί στις λουτροπόλεις της Βάδης στον Νότο, που είχαν χάσει κάπως την αίγλη τους και μάζευαν άλλου είδους κόσμο πια (τζογαδόρους και γάλλους νεόπλουτους). Στη Sylt πήγαιναν, και γω εκεί, κοιμόμουν μέσα στο αυτοκινητάκι μου και δεν μπορούσα ν’ αγοράσω κάτι παραπάνω από μια μπύρα κι ένα λουκάνικο στο δρόμο, αλλά δεν με πείραζε καθόλου αυτό, ένιωθα σαν στο σπίτι μου και περνούσα μια χαρά. Παρακολουθούσα το θέατρο της αληθινής upperclassστο νησί με τρομερό ενδιαφέρον, κι αυτοί οι άνθρωποι ήταν το ίδιο ενδιαφέροντες για μένα όσο και η φτωχολογιά του Ανατολικού Μπλοκ ή οι ζητιάνοι του Αμβούργου που είχα επίσης δει. Δεν τους έκρινα, δεν έκρινα πια τους ανθρώπους απο τα λεφτά τους ή την εμφάνισή τους: τα αριστερά, τα ιαβέρικα, μου είχαν ήδη τελειώσει. Μπορεί να μην μπορούσα να μπω στα κλειστά πάρτι των πανάκριβων ξενοδοχείων αλλά δεν μ' ένοιαζε: παρατηρούσα, παρατηρούσα... Με όλα τούτα, ήδη θα το κατάλαβες ο γλάρος τι σημαίνει. Ο γλάρος είμ' εγώ. Κι αυτή εδώ η φωτογραφία είναι μια «σέλφι».
INFO
Η έκθεση του Κωνσταντίνου Πίττα Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης 1985-1989 φιλοξενείται, σε επιμέλεια Κωστή Αντωνιάδη, στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Έως 20 Νοεμβρίου 2016.
