Covid 19

Υποθέτω, Πρόεδρε, σεβαστέ Κύριε Πρωθυπουργέ, πως έχετε σημαντικότερα ζητήματα από το να διαβάσετε τα δικά μου σχόλια, ακόμη και από το να ασχοληθείτε με ένα ζήτημα δημόσιας υγείας που χρονίζει — πάνε τριάντα μήνες πια. Αλλά θα ήμουν υπόχρεος αν δαπανούσατε δέκα λεπτά. Για να αναρωτηθείτε, τριάντα μήνες μετά, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ;

Γιάννης Κυριόπουλος - Δώρα Σταύρου - Κώστας Αθανασάκης, Πολιτική οικονομία της πανδημίας Covid-19, Παπαζήση, Αθήνα 2021, 158 σελ.

Τι μάθαμε από τον Covid-19; Πώς επέδρασε στους πληθυσμούς η βιοπολιτική της πανδημίας, πώς διαχειρίστηκαν οι πολιτικές εξουσίες τις συνέπειές της; Μια συλλογική στοχαστική προσέγγιση ζητημάτων υγειονομικής ασφάλειας στην παγκοσμιοποίηση, με προτάσεις για την παγκόσμια ασφάλεια, τις ελευθερίες και την ενδυνάμωση των δημόσιων συστημάτων υγείας, πρόταση στην οποία αντιτίθεται το ιατροτεχνολογικό σύμπλεγμα που υπερασπίζεται το μονοτεχνικό παράδειγμα της ιατρικής περίθαλψης. Ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά τον αδόκητο χαμό του Γιάννη Κυριόπουλου, προσώπου με λαμπρή προσφορά στα οικονομικά της υγείας και με σημαντικές παρεμβάσεις για καλύτερη δημόσια υγεία. [Τεύχος 129, ΤΒJ]

To τροπάριο (απέναντι στις επικρίσεις στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο ζήτημα των εμβολιασμών) είναι: «Μα δεν βλέπετε τι γίνεται και στις άλλες χώρες;» Το τροπάριο συνοδεύει η coda, «η κυβέρνηση κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί». Για κακή μας τύχη, σε αυτό το τροπάριο δεν μπαίνει σουρντίνα. (σίγαση)

Με νέα παρέμβασή του, ο ερευνητής για τα επιδημιολογικά των λοιμώξεων Γιώργος Παππάς μεταφέρει με ψυχραιμία τα νεότερα συμπεράσματα, μετά την εισβολή στις ζωές μας της παραλλαγής Όμικρον και τις συνθήκες που διαμορφώνει.

Είναι  Χριστούγεννα, πρωί. Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω την ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου. Πρώτη μου σκέψη: μα είναι χοντράδα! Πώς του ξέφυγε; Σήμερα; Του  Μόσιαλου, που  δεν διαγκωνίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ψαρεύοντας likes.   Που είναι επιστήμονας της  Υγείας αλλά και έμπειρος πολιτικός, πρώην βουλευτής, με θητεία υπουργού Επικρατείας και Κυβερνητικού Εκπροσώπου και, σήμερα, εκπρόσωπος της κυβέρνησης σε διεθνείς οργανισμούς για την αντιμετώπιση της πανδημίας, που είναι η ήρεμη φωνή της λογικής και συχνότατα στα δελτία ειδήσεων με απλά επιχειρήματα  υπερασπίζεται ως επιστήμονας την αντιμετώπιση του κορωνοϊού και την ανάγκη εμβολιασμού των πάντων;

Ένα πολύ συνηθισμένο πρόβλημα κατά την άσκηση της ψυχανάλυσης είναι το γεγονός πως ο θεραπευτής, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ιατρική θεραπεία η οποία προσπαθεί να απαλλάξει τον ασθενή από το πρόβλημά του, έχει να απαλλάξει τον άνθρωπο όχι από το πρόβλημα αλλά από τη λύση που αυτός επινόησε γι’ αυτό. Η φαινομενολογική ασθένεια όπως αυτή εκδηλώνεται, φερ’ ειπείν με ένα διωκτικό παραλήρημα, όπως για παράδειγμα το επίκαιρο διωκτικό παραλήρημα εναντίον του εμβολιασμού για τον κορονοϊό, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι η λύση του πραγματικού προβλήματος το οποίο είναι κάποια άλλη, οδυνηρή για τη συνείδηση παρόρμηση του ασυνειδήτου. Γι’ αυτό και κανείς όχι μόνον δεν θέλει να απαλλαγεί απ’ ό,τι καλύτερο βρήκε ως λύση, αλλά κάθε προσπάθεια παροχής αγάπης διά της θεραπείας έχει μεγάλες πιθανότητες να ενταχθεί στο διωκτικό σύστημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της πανδημίας του κορονοϊού, οι γιατροί, πολιτειακοί και άλλοι θεσμικοί φορείς, ακόμα και ιερείς που προτείνουν τον εμβολιασμό, καθίστανται «πληρωμένοι», έως και «εντεταλμένοι δολοφόνοι του συστήματος».