Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου

Barbara Cassin, Η νοσταλγία. Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;, μετάφραση από τα γαλλικά:Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, Μελάνι, Αθήνα 2015, 141 σελ.

Ίσως, ιδεατά, η πατρίδα μας, το σπίτι μας, να είναι εφεξής ο κοινός μας κόσμος, ένας κόσμος φιλόξενος και ευρύχωρος, του οποίου η πολυδιάστατη, πολύγλωσση, πολύτροπη Ευρώπη πασχίζει να σμιλέψει το πρόπλασμα: «Ευρωπαίος: αυτός που νοσταλγεί την Ευρώπη», αποφαίνεται ο Κούντερα, στην Τέχνη του μυθιστορήματος. Αυτή τη νοσταλγική αγάπη μιας δυνητικής Ευρώπης την επισφραγίζει το ταξίδι της Μπαρμπαρά Κασσέν στον ευρωπαϊκό χωροχρόνο της νοσταλγίας, αλλά την έχουν προοικονομήσει οι διαδρομές του Οδυσσέα, του Αινεία, της Άρεντ, από τη μια προς το λιμάνι του νόστου, από την άλλη προς το πέλαγος της αναζήτησης. Αναδημοσίευση από το Βooks' Journal 62, Ιανουάριος 2016.

Η Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου παρεμβαίνει υπέρ της ποιήτριας Κικής Δημουλά. Μια απάντηση στον Ευριπίδη Γαραντούδη

Οι εορτασμοί για τα εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννηση του Καβάφη και τα ογδόντα από τον θάνατό του σηματοδοτούν, αν μη τι άλλο, διάρκεια. Και είναι ειρωνεία το ότι οι στραμμένοι προς το μέλλον σπουδαίοι μεσοπολεμικοί λογοτέχνες μας (Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Παπατσώνης, Καζαντζάκης, Θεοτοκάς, Σαραντάρης) έκριναν πως η ποίηση του Αλεξανδρινού ήταν, όπως το διατυπώνει ο Κουτσουρέλης (που συντάσσεται με την άποψή τους), «ένας κόσμος περίκλειστος, στραμμένος προς το παρελθόν».