Ποιήματα

Ένα ποίημα του Ορφέα Απέργη για την Άνγκελα Μέρκελ^[1]

Ένα ποίημα του Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι (1945-2021).

Η Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2018 για το έργο της, Η επιστροφή των νεκρών (Πόλις, 2017). Στη συνέχεια, αναδημοσιεύουμε ένα ποίημά της που πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 7 του Books' Journal, Μάιος 2011.

Ένα χριστουγεννιάτικο ποίημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (ναι, του Ντοστογιέφσκι), μεταφρασμένο από τον Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη. Προσφορά του περιοδικού μας στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες του.  

Ένα ποίημα του Jesper Svenbro.

Δημοσιεύουμε δυο ποιήματα της Μαρίας Κυρτζάκη, ενδεικτικά των αναζητήσεών της στο πεδίο της μορφής αλλά και του περιεχομένου. Οι εξοικειωμένοι αναγνώστες μπορούν να αναγνωρίσουν την ποιητική ταυτότητα, κι ας χωρίζουν τα δυο αυτά δείγματα γραφής 27 ολόκληρα χρόνια.

Δυο ποιήματα του Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι - το ένα, μάλιστα, είχε παραχωρηθεί στη μεταφράστριά του, Μπεάτα Ζουλκιέβιτς, πριν καν δημοσιευθεί στα πολωνικά. 

Ι

Οἱ μέρες μου ὅλες λάθος μετρημένες
σὲ τσακισμένα δάχτυλα καὶ καταφαγωμένα
καθὼς χυμοῦσε πάντα πάνω μου τὸ λυσσασμένο τίποτε τῆς ζωῆς

Δὲν ἔχω χρόνο πιὰ
μὲ ἐγκαταλείπουν
οἱ πράξεις καὶ τὰ λόγια 
Ὅλα ἔχουν τώρα τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
τὰ χέρια τῶν ἀγαπημένων μας ψάχνοντας γιὰ ἄλλες χειροπέδες
κι ἡ ἄμπωτη ἀπ' τὰ σπασμένα κρύσταλλα τοῦ ἔρωτα
κι ὁ δήμιος ποὺ τελειώνει τὴ δουλειά του καὶ κάνει τὸ σταυρό του 
καὶ γυρνάει κι αὐτὸς στὸ σπιτικό του
ὅλα ἔχουν τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μίας γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«... τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις...»
ποιὸ βράδυ, θεέ μου, τί νὰ μὴν ἀργήσω 
μέσα σ' αὐτὸ τὸ ἀβυσσαλέο παθητικὸ τοῦ χρόνου

Πῶς τὸν καιρὸν ἐν ἀτοπήμασιν ἐβιότευσα ρεμβόμενος... 
Μαρτύρια πάνω στὰ μαρτύρια 
καὶ κρίματα πάνω στὰ κρίματα
χρεωκόπος τοῦ καιροῦ ἀσύγγνωστος
καὶ φτάνει τώρα ξαφνικὰ τὸ μήνυμα ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει...
Νὰ τὸν προφτάσω πρέπει, ἀνάγκη πᾶσα 
τώρα, σ' αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου κι ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει
νὰ τὸν προφτάσω κι ἂς μὴ τὸν προφταίνω πιὰ
νὰ ξεκινήσω ἀμέσως... ἀπὸ ποῦ γιὰ ποῦ
σὲ μία κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
-ἔτσι τὰ βρίσκει ὅταν ἔρχεται τὸ μήνυμα
ἔτσι ὅπως πρὶν ἀπὸ μετοίκηση μὲς σ' ἔξαλλα δωμάτια
σκόρπια χρειώδη καὶ ἄχρηστα εὐτελῆ καὶ τιμαλφῆ ἐνθύμια καὶ φυλαχτὰ
φτωχὲς παρηγοριὲς τῆς καθημερινῆς ἁφῆς καὶ τῆς χαμοζωῆς μας
ἀπελπισία τοῦ τί νὰ πάρεις τί ν' ἀφήσεις
ἀπελπισία του νὰ σὲ νοιάζει ἀκόμη τί νὰ πάρεις τί ν' ἀφήσεις...-
σὲ μιὰ κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
σ' αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου
κι εἶμαι στὸ πουθενὰ
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μιᾶς γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«... τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις...»

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «ἐκ περάτων», ἔκδ. ὕψιλον/βιβλία. Ἀθῆναι χ.χ.

Κοίτα το βάθος.

Τυφλώνει.

Πήγαινε λίγο παραπέρα.

Θλιμμένες θεόρατες σκάλες.

Δεν τελειώνουν.

Ανεβαίνουν σαν σύννεφα.

Σβήνουν μέσα σε ένα χρυσό κάδρο.

Σφήκες που εργάζονται

στις απαλές σκιές

ενός στιβαρού δέντρου.

Όλα όσα είχαμε

τα δανείσαμε για λίγο στον καιρό.

Και εκείνος, εξόχως γενναιόδωρος

μας έκανε να νομίσουμε για λίγο

ότι κάτι υπάρχει.

Και τότε ήρθε ένα κύμα.

Ανέβηκε πάνω από το κορμί μας

πάνω από όσα ξέρουμε.

Πανέξυπνο και μονάκριβο