Πέθανε ο σπουδαίος ποιητής Charles Simic (και ένα ποίημά του)

Είχε γεννηθεί το 1938 στο Βελιγράδι απ’ όπου, το 1954, η οικογένειά του μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η παιδική και η εφηβική ηλικία του σημαδεύτηκαν από την εμπειρία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα παιδικά βιώματά του από εκείνη την εποχή συχνά ανακαλούσε σε πολλά από τα ποιήματά του. Άρχισε να γράφει στα αγγλικά σε ηλικία 21 ετών και έως σήμερα έχει υπογράψει πάνω από 60 ποιητικές συλλογές. Συνεργαζόταν με το New York Review of Books.

Στα ελληνικά κυκλοφορεί η ανθολογία ποιημάτων του, Η μουσική των άστρων (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2010), σε μετάφραση Ντίνου Σιώτη και Στρατή Χαβιαρά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί και σε περιοδικά: Ποιητική, Φρέαρ και στο Books’ Journal.

Δημοσιεύεται στη συνέχεια ένα ποίημά του από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού μας, σε μετάφραση Μάνιας Μεζίτη:

Charles Simic

ΠΑΠΟYΤΣΙΑ ΜΟΥ

Παπούτσια, μυστικό πρόσωπο της μύχιας ζωής μου:

δυο φαφούτικα στόματα που χάσκουν,

δυο δέρματα ζώου σχεδόν διαλυμένα

που μυρίζουν ποντικοφωλιά.

Ο αδερφός και η αδερφή μου που πέθαναν στη γέννα

συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα σας

οδηγώντας τη ζωή μου

στην ακατανόητη αθωότητά τους.

Σε τι μου χρησιμεύουν τα βιβλία

όταν μέσα σας μπορώ να διαβάσω

το ευαγγέλιο της ζωής μου στη γη,

και ακόμα παραπέρα, τα πράγματα που θα ’ρθουν;

Θέλω να διαλαλήσω τη θρησκεία

που έχω επινοήσει για την τέλεια ταπεινότητά σας

και την καινούρια εκκλησία που χτίζω

με εσάς Αγία Τράπεζα.

Ασκητικά και μητρικά υπομένετε εσείς:

όμοια με τα βόδια, τους αγίους, τους καταδικασμένους,

με τη σιωπηλή υπομονή σας σχηματίζετε

τη μόνη αληθινή όψη του εαυτού μου.

μετάφραση: Μάνια Μεζίτη